Η απόφαση

 Καλπάζω ως την αρχή του απέραντου . Πατώ την ουρά του σκορπιού του αύριο με γυμνά πόδια . Και τον σκοτώνω . Το σήμερα είναι εδώ , αγέροχος κενταυρος της στιγμής και το όνειρο ακούει με προσοχή την διδαχή του . Με τα μυστικά της Ατλαντίδας πορευεται ο χρόνος .

Μια θεά με χίλια προσωπα και χίλια χέρια η δυνατότητα . Δεν θέλει βωμούς και θυμιάματα . Θέλει το αίμα της δημιουργικής σκέψης , να το πιεί μονορούφι και να γεννήσει ιδέες , καινούργιους δρόμους . Και να τους κάνει δώρο στην αυγή της απόφασης .

Και να τη ! Ευθυτενής , ζωσμένη με την αρματωσιά του πείσματος των αγριμιών . Και οι περικνημίδες της , είναι έργα πολύτιμα της εκπλήρωσης .

Αγρυπνος  να ‘ σαι ! φωνάζει πάνω στη βίγλα του ονείρου . Να κοιτάς κατάματα τις θύελες που μαστιγώνουν το προσωπό σου.

… Η απόφαση είναι μια αμαζώνα με ένα σπαθί . Κόβει ότι δεν λύνεται . Γελά με τους γόρδιους δεσμούς στα σταυροδρόμια . Σαρκάζει τον εαυτό της και τη δυσκολία . Και χορεύει με γυμνά πόδια πανω στα αναμένα καρβουνα της πρόκλησης , τραγουδώντας παιάνες μάχης . Οι κόσμοι του απείρου , δεν χάνονται μέσα σε μια στάλα εφήμερου . Η απόφαση ορμά καταπάνω στη στασιμότητα και την κατατροπωνει με τους στρατούς της . Οι στρατοί αυτοί είναι : η πίστη στην ευχή , η αλήθεια του είναι , η ατέρμονη αγάπη , η εμπιστοσύνη στο αρχέγονο δώρο του σύμπαντος , η ζωή .

Είναι σόκαιρη του πόνου . Είναι αιώνιος Δροσουλίτης που ερχεται να καταχτήσει τα κάστρα και να απονήμει δίκαιο . Είναι αγρίμι που προτειμά να βρέχεται και να κρυώνει , μα να ‘ ναι  λεύτερο στις κορφές , που μόνο αυτό μπορεί να σκαρφαλώσει . Είναι ένας αετός που κρύβεται μεσα σε ένα πετροχελίδονο .       Είναι το αιώνιο πέταγμα στο καθαρό . Είναι η διαύγεια της σκέψης δεξιοτέχνη μουσικού . Είναι σκληρη η απόφαση . Ποτέ δεν δίνει γή και ύδωρ στα αδιέξοδα .Οπου δεν υπάρχει μια εξοδος , σε κάθε αδιέξοδο , φτιάχνει η απόφαση μια θύρα με το βροντερό πρόσταγμά της . Οπου δεν υπαρχει εξοδος κάνε εσύ να υπάρξει ! Εχεις τα όπλα σου ! φωνάζει στις ψυχές . Πολέμα .

…Ζώστηκε δυό σπαθιά σταυρωτά στο στήθος της και ανοίγει τα φτερά του αρχάγγελου της δημιουργίας . Η πολεμική κραυγή της ειναι ‘’ δημιούργησε ! ‘’. Στάσου όρθιος στην ακρη του γκρεμού . Μάτωσε μα μείνε όρθιος , γιατί τα ουράνια τόξα σε εχουν φύλακα τους . Μη τα προδώσεις . Η απόφαση σου δίνει την καρδιά του δράκου του ουρανού , που είναι πανάρχαια , που υπήρξε πρίν από το πρίν και θα υπάρχει μετά από το μετά. Η απόφαση ξεδιψά μόνο από τα καθαρά νερά της αυγής , της αλήθειας .Το εκτυφλωτικά ατέρμονο της ανήκει . Και ανήκει και στους μαχητές της . Σείει συθέμελα τους ασκιανούς και ξεραίνει τα νερά του Αχέροντα . Θα την βρείς στην αλήθεια της ευχής . Η απόφαση είναι η δύναμη χιλίων αρχέγονων καταρακτών. Η απόφαση είναι η ζωή . Είναι η αιώνια αρχή αυτού που ποτέ δεν είχε αρχή . Αυτού που υπήρχε από πάντα . Τι κι αν το νεφέλωμα του πεπερασμένου ρίχνει τα πέπλα του . Το άπειρο δεν γεννήθηκε γι ‘ αυτό δεν θα πεθάνει . Και το ‘’εντός ‘’ σου είναι η κληρονομιά του .

…Μια ραψωδία που περιμένει να γραφτεί στη σκέψη των ποιητών της νιογέννητης αυγής .

η ανάσα της θύελας στο νου της ξαστεριάς

Φτερά , σπαρτά της θαλασσας εις της ψυχής τους κάμπους ,ορίζοντες που χάνονται σ ' ομίχλες άγριου θάμπους. Κι ο στεναγμός πολύβουη της θύμησης ανάσα, ' μποδίζουν ' σε να ξεγλυστράς απ ' της σιωπής τα γράσα . Κι η καταιγίδα συντροφιά της ξαστεριάς εγίνει , ομάδι ανταμώθηκαν στου νου μου το καμίνι. Η μιά ανάβει τις φωτιές και τις κρατά να καίνε κι η άλλη γκρεμίζει και γελά τους ασκιανούς που φταίνε . Ρωτώ τες και ξαναρωτώ μ ' απάντηση δε δίνουν , ποιός είδε νου που χάθηκε κι οι σκέψεις τονε κρίνουν . Αντιλαλούν οι σιγαλιές στο άδειο πανωφόρι ,  τ ' αυγερινου , που σεργιανά στων λογισμών τα όρη . Κι είν ' η αυγή μικρή ευχή της σκέψης που γεννιέται , της σκέψης απού σβύστηκε , ονείρου που νικιέται . Είναι βουβή  μιά θύμηση τους ήχους της που ψάχνει , που ' ναι κρυμένοι σε παλιών παραμυθιών την πάχνη . Τους αφουγκράζεται το φώς στου μύθου το υφάδι , ειν ' οι ψυχές που ' χω μαζί , που τραγουδούν στον Αδη . Δεν εχει η ζήση τελειωμό , μήτε αρχή μήτ ' άκρη , ειναι τ ' ανέμων θύμηση εις των ψυχών τα μάκρη . Κι ο ορίζοντας μία γραμμή κύκλου απού ανοίγει , κύκλου απου ανέτειλε κι ο λόγος του επείγει .Και λέγει σου , πολλά μακρά πήγες μα δε πειράζει , της καταιγίδας ο θυμός με ξαστεριά ταιριάζει . Η μιά ειν ' επανάσταση κι η άλλη τη συδράμει , ομάδι  οι δυό , πόσο , θα πουν , ειν ' της ψυχής το δράμι . Και η ψυχή να το θαρρείς πως πιό πολύ ζυγίζει , οντε ταιριάζει θύελες με ξαστεριές κι αξίζει. Δεν ειναι πάντα μπορετό στης θύελας το δόρυ , να ' σαι και να ' χεις ξαστεριά εις των ματιών τη κόρη . Κι όσο να θέλουν τα θεριά τα δόντια τους να δείξουν , κατάματα να τα θωρρεις , στο γέλιο σου θα φρίξουν. Κάνε τις στάλες τις βροχής , φωτιάς σπαθί στο νου σου και τ ' άγγιγμα των αστεριών , βλεμμα του λογισμού σου . Φωτιά να είναι η ψυχή κι ο νους να τη ' κλουθάει , πάντα χα'ι'νης γίνεται εκείνος π ' αγαπάει . Κι είν ' η ηχώς της θύελας στης ξαστεριάς τα όρη , θυμάρι - ανάσα της αυγής , της σκέψης πανωφόρι. Στο λάλημα της ξαστεριάς εχάθει η καταιγίδα κι είναι ο νους αστερισμός και η καρδιά πυξίδα . Σα δε μπορεί ο λογισμός , μπορεί αυτό που νιώθεις κι είναι υφάδι της αυγής , τις νύχτες απού κλώθεις . Δύναμη δίνει η βροντή στο νου π ' αναστενάζει κι ειν ' η μιλιά της θύελας , τις σκέψεις που ταιριάζει .

' πεθυμιά ...

Κύμμα σου , θέλω , θάλασσα , να ' μαι στην αγκαλιά σου και να χτυπώ τους στεναγμούς που ' χεις για πελαγά σου . Να ' μαι πετροχελίδονο για να σε ταξιδεύω , μακριά απ ' του κόσμου τις στεριές , που δε θα τις γυρεύω. Θα ' θελα να ' μαι μηνυμα ριγμένο στα νερά σου , χαμένο μέσα στους βυθούς που κρύβεις στα ιερά σου . Θα ' θελα να ' μαι πειρατής , κουρσάρος στις αυγές σου , να ' μαι μιλιά στη σιωπή , οι ηδονικές κραυγές σου . Και να χαθώ στα βάθη σου , παλιό αρχαίο έρμα , να μη το βρει ποτέ κανείς , εις των καιρών το γέρμα...

Γαλήνη ...

Ενας ουρανός ξαπλωμένος ηδονικά στο ντιβάνι της αβύσσου. Η βραχνή φωνή της θεάς νανουρίζει τον ορίζοντα που είναι  νιογέννητος στην αγκαλιά της . Γαλήνη . Χίλιες πολύχρωμες αύρες αναδύονται απο το 'λιόγερμα .Σκέψεις ως χρώματα . Συναισθήματα ως ριπές ανέμου ...

οι τραγουδιστοί χρησμοί

Η πολύχρωμη άμμος του λυκόφωτος , λόγχη στο βλέμα του σκοταδιού , ως μία υποβόσκουσα επανάσταση των οριζόντων , στην αφιξή του. Βήματα γρήγορα πάνω στο λιθόστρωτο του νού οι σκέψεις , αναιρούν τη σιωπή . Και το παλιό τραγούδι το τόσο χιλιοειπωμένο , συνεχίζει να ηχεί καινούργιο. Εκεινος που είναι πρωτοχορευτής φτιάχνει καινούργια βήματα πάνω στα παλιά μοτίβα σ ' ενα εκρηκτικό ξέσπασμα . Ησυχα είναι όλα πριν την καταιγίδα . Οι παλιοί βωμοί σιωπούν , αλλά περιμένουν .Γιατί οι χρησμοί λέγονται ακόμα σπάζοντας τα βαλτωμένα έλη. Ζητόντας αυτό που είναι δικό τους .Την τιμή που τους αξίζει καθώς κουβαλούν τους προαιώνιους μύθους της ρίζας . Αν και κάηκαν πολλές φορές απο τις ορδές της λήθης , παραμένουν ανέπαφοι και περιμένουν τις αλήθειες να ειπωθούν απο τον Φοίβο των νιογέννητων σκέψεων . Και ψιθυρίζουν τα παλιά λόγια στις τρυφερές ψυχές , γιατί αυτές , οταν αντρωθούν , θα πολεμήσουν τη λησμονιά. Θα μεταλαμπαδευσουν την αρχαία γνώση ,κόντρα στους χειμώνες και στη νάρκη που φέρνουν στους αστερισμούς της Αρκτου , κρατόντας την αφυπνησμένη. Εκεινος που ξέρει να τους διαβάζει δεν χρειάζεται πυξίδα για να βρεί το δρόμο του  στις εποχές των ερήμων . Ανασαίνει τη σοφία που πηγάζει στα όρη που βρυχώνται και σείουν συθέμελα την καθεκυστυία σκοτεινιά .Οι τραγουδιστοί χρησμοί κρατούν την ψυχή επαναστατημένη . Οπως της πρέπει .

ο θυμός που γεννά

...Στους δρόμους του ματωμένου αυγερινού , κοίτονται οι σκιές με τα ελαφίσια μάτια. Θυμωμένοι κεραυνοί οι λέξεις που ακύρωσαν τον μύθο. Ξαφνικά μιά εκλαμψη σκέψης , ως δροσιά του πρωινού.Ως καθαρό νερό απο τις αιώνιες πηγές του προαισθήματος.Το ξέρεις αυτό που αρνήσαι να το δεχτεις. Προ'υ'πόθεση κάθε δημιουργίας είναι ο θυμός που γεννά. Είναι μιά επανάσταση απέναντι πρωτα πρωτα στη ψευδαίσθηση . Είναι η ανάγκη γιά αλήθεια . Αλήθεια  θα πει αυτό που δεν παραδόθηκε στη λήθη. Αυτό που δεν έχει  ξεχαστεί . Γιατί ξεχνάς οταν παραιτήσαι απο την χαρά της ύπαρξης . Ξεχνάς όταν αγνοείς το προαισθημα . Αυτό που ειδοποιεί οτι πρέπει ν ' ανασάνεις. Κι αυτή η ανάσα είναι η ψυχή που πάλλεται. Ρυθμικά , σαν μια τεράστια καρδιά. Οπως ο άνεμος που χα'ι'δεύει το φως .Τότε μπορείς ν ' αφουγκραστείς . Τότε θα θυμηθεις . Τότε η αλήθεια θα ' ρθει .Πιό επαναστατική απο ποτέ . Μιά εφηβη ανάσα . Στου κόσμου το γύρισμα μιά βόλτα , όσο κρατά το μεσοδιάστημα απο το χτες στο αύριο . Τώρα θα γίνει  , θα πει η ψυχή  και θα ανατριχιάσουν τα βλέφαρα του αστεριου του πρώτου του σήμερα. Υποχθόνια θεά , σκοτεινή και φωτεινή συνάμα , δίνει το μίτο για να βγείς απο τον λαβύρινθο . Και στο μετά του χρόνου , σου δίνει δώρο τον βόρειο αστερισμό εκει που ξεκουράζονται οι πολεμιστές πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους για την αιώνια μάχη .Οτι κι αν πιστέψεις στο τέλος γκρεμίζεται αν δεν το ' χεις πιστέψει πολύ. Αν έχεις αγνοήσει το αρχέγονο ψιθύρισμα που γεννιέται όταν γεννιέσαι και σε ακολουθεί εσαεί . Εσυ μνήμη , να πληγώσεις τη λήθη που πρώτη σε πλήγωσε . Γιατι η λήθη οταν πληγωθει γινεται αλήθεια...

εις το διηνεκές ...

...Το αδυσώπητο άρωμα του γιασεμιού της ερήμου στις σχισμές των οριζόντων της θύμησης . Στις εσχατιές του αρχιπελάγους της μνήμης. Η λόγχη του βλέματος της γνώσης που αιωρήται στο απέραντο του μύθου. Χίλιες στιγμές είναι μόνο ένα ανοιγόκλειμα των βλεφάρων του ατέρμονου. Κάθε έρημος έχει  ένα γιασεμί , που στο πείσμα της , ανθίζει. Σε ενα οξύμορο σχήμα. Αντισυμβατικό , κεντρίζει τα νωχελικά απογεύματα του νού και των αισθήσεων. Πάνω στα όρη , τα συντρίμια των παλιών θεών ανατριχιάζουν. Σημάδι παλιάς πληγής που έγινε στολίδι στο σώμα των αστερισμών. Αφουγκράσου τον ήχο της σκέψης στη σιωπή του λυκόφωτος. Μπαχάρια απο μακρυνές ακτές οι θύμησες . Απο ' κει , που έρχονται οι Δροσουλίτες , στο χάραμα κάθε άνοιξης , δίνοντας ακούραστα τη μάχη τους , εις το διηνεκές . Τιμωρώντας τους εφιάλτες που πληγώνουν το σκοτάδι . Σκιές που γεννιούνται στο πρώτο φως . Γιατι είναι η μοίρα του φωτός να γεννά τις σκιές . Ισως για να συνυπαρχει με το σκοτάδι σε έναν Ερωντα που γεννιέται κάθε αυγή και κάθε δειλινό , στις ρίμες κρυμένων ποιητών στην αρχέγονη μνήμη .Θυμήσου αυτο που πάντα ήξερες όταν πρωτόρθες απο την αιωνιότητα , παιδί όντας , έχοντας πρόσφατη τη θύμηση του σύμπαντος. Τότε που τα ξωτικά έπαιζαν στο νύχι του δράκοντα . Τότε που η λήθη δεν είχε ρίξει τα ομιχλώδη πέπλα της . Αρχή και τέλος , ένα . Μόνο αρχή ... 

Το αρμα του Φαέθοντα και τα φτερα του Ικαρου

Ποιός ειν ' ο λόγος απού ζεις , ανάσα απού πέρνεις , μιά φλόγα σε δυό άλογα κάθε πρωί που ΄σέρνεις . Σου είπαν τ ' άστρα μη μετράς , θε να βουρκώσει ο νούς σου , θα βγάλουν κέρατα οι καιροί στο χτές του λογισμού σου.Και θε να γίνουν οι στιγμές μονόκεροι των μύθων , που στα φτερά τους περπατούν λόγια χαμένων στίχων . Και το τραγούδι το παλιό θα ' ναι παραφρασμένο , τόσο που η αλήθεια του θα το ' χει ξεχασμένο . Βλέμμα μίας παλιάς πνοής , που σα το δεις παγώνεις,κι ειν ' ένα τέρας μυθικό που το απογυμνώνεις. Σα το θωρρείς κατάματα του αναιρείς το μύθο κι ειναι το τέρμα του ευχή καθώς θα πίνεις ζύθο. Θα μπερδευτείς απ ' τους αφρούς , κύμα θα τους νομίσεις , μιά μεθυσμένη άνοιξη , χειμώνα θα ζητήσεις. Εκειός που ξεχάσαν οι καιροί, θα τον θυμούνται οι μύθοι , Θ' ακροβατεί στων αστεριών τα πληγωμένα στήθη. Γιατι εκειός το μέτρησε τ' αστερισμών το δώμα , ο νους του κι αν εβούρκωσε , αλήθειες λέει ακόμα.

Αφιέρωμα στα 100 χρονια απο την ιδρυση της Δημοτικής Αγορας Χανίων

Της θύμησης τ ' αντάμωμα , ψιθύρισμα του Φάρου , μπαχάρια , ρυθμοί και μυρωδιές , το πέταγμα ενός γλάρου. Τα σταυροδρόμια των καιρών , της θάλασσας τους μύθους , 'σύ , αγορά μου των Χανιώ , τα ξέρεις απο στήθους...

οι άπιστες θεές

Γδύνεται η σκέψη τα βαριά τα ψεύτικα στολίδια , μοιάζει φωτιά νιογέννητη στου νου τ ' αποκα'ι'δια. Και τότε αλήθειες πελεκά χωρίς να φτιασιδώνει , τους έρωντες , τις πεθυμιές , στης νύχτας το αμόνι. Σπιθες πετάγονται οι στιγμές καθώς μετρούν εικόνες , σ ' ομίχλες π ' αναδύονται σκιές , ωσάν γοργόνες . Και είναι το τραγούδι τους τ ' ωκεανού ξαθέρι , στων οριζόντων τις σχισμές π ' ακροβατεί , αγέρι . Είναι τα όνειρα ορφανά απ ' τ' αύριο τη χώρα , πλήκτρα τυμπάνων που σιωπούν μάχης σαν ερθει ώρα. Κι είναι παλιού πολεμιστή λαβωματιά , το βλέμμα , απού τ ' αγγίζουν οι θεές να δούν αν είναι ψέμα. Για δε πιστεύουν πως μπορεί αιώνιος να γίνει , πόνος θνητός  και στων καιρών τους μύθους ν ' απομείνει .

τα μεθυσμένα λόγια των χρησμών

Ολου του κόσμου τις αυγές , τα δειλινά , τις νύχτες , στα μεθυσμένα των χρησμών τ ' άγνωστα λόγια ρίχτες. Νόημα θα ' χουν όπως θές , πολλά θα γίνουν , λίγα , στις όχθες του Αχέροντα να βρώ τους μύθους πήγα . Και της Στυγός  τα μυστικά μου τα ' πε το σκοτάδι , π' ακροβατούσε στις ψυχές , στις αγκαλιές του Αδη.Να θυμηθείς οτι ήξερες όντε βαθιά πετούσες , βεβύλωνες τη λογική , αλήθειες σα ζητούσες . Εκει περ' απ' τα όρια που δυνατά ηταν όλα , τ ' απείρου θρύψαλα ένωσες με τ' άγνωστου τη κόλα. Και ήταν τ ' άγνωστο γνωστό , ήταν αρχή το τέλος και ας λαβώθηκε η στιγμή στου στεναγμού το βέλος.Είν ' η ανάσα των καιρών , των οριζόντων μύθος κι η αμαζόνα η πληγή αιμοραγεί στο στήθος . Παλιά είν ' πολεμίστρια , όπλα έχει του νού της , εκεί που θα ' πρεπε να δείς το σχήμα του μαστού της. Αγριο φως τη γέννησε ετούτη τη πληγή σου , εσύ απού δεν εδωσες ποτέ νερό και γή σου.

η ευχή του ' λιόφωτου ουρανού

Δένει τα νέφη του - μαλλιά ο ουρανός μ ' αχτίδες , ένα δεμάτι έκανε σκέψεις , κρυφές  ελπίδες . Και πίνει ο Ερωντας καφέ , της Κυριακής ραχάτι μύνημα φέρνουν οι ματιές , άγγελοι δίχως άτι. Κι όλο ζητούνε οι στιγμές αυτά που ' ναι δικά τους , καθάριος , ' λιόφωτος οντάς ,οι ωρες σου κοντα τους . Και ξεφυλίζουν πάπυρους , χρυσόβουλους , κλεισμένους , στις κατακόκκινες αυγές απο καιρό δωσμένους. Κι έπειτα λές , ασπρα πανιά τα νέφη σαν κα'ι'κι , αρχίζουν το ταξίδι τους σ' αυτό που τους ανήκει. Που ' ναι ζωή , που ' ναι χαρά , Ερωντας οδοιπόρος , στο κοφτερό της πεθυμιάς μαυροντυμένο όρος.Δεν έχει τέλος η ματιά οντε θα πέσει εντός σου , κύμα απού σηκώνεται ταράζει το βυθό σου. Και μοιάζει χάδι στοργικό σε μεθυσμένο βήμα , της σκέψης σου απανεμιά στων ασκιανών το νήμα. Κι οι κρεμασμένες σου ευχές δίπλα στα ιερά σου , βοτάνι , αρχαίο , μυθικό , πηγή μου στα νερά σου.Αρωμα , μύρο , θυμίαμα , ξορκίζει τους δαιμόνους , του χτές μα και του αυριο , ανακουφίζει πόνους. Κι είναι εκείνο που ' νιωσες σα λυγερή γοργόνα  , που δραπετεύει απ ' τους βυθούς , στου ουρανού το γόνα. Κι ειν ' το πολύ , το πιο πολύ , στο λίγο βαθιά κρυμένο κι η σιωπή σα μάζωξη σε κάστρο στοιχειωμένο. Μα ' συ γαλάζιε ουρανέ , κρυφογελάς τ ' απείρου , μία μικρή αγαλίαση , παρόν τρελού ονείρου . Αγγελιοφόροι ιεροί που παίζουν μαντολίνα , ευχές οι σκέψεις , σα χορός παλιός με κρινολίνα.Να ' ταν να μην υπήρχε χτες , αύριο , μήτε χρόνος , πάντα γαλάζιος ουρανός , θεραπευμένος πόνος.Να ' ταν όλα τα αγνωστα , γνωριμα και γαλήνια , ζάχαρη αχνη που ' πεσε σε παιδικά πατίνια. Γέλιο καρδιάς , γέλιο ματιά , το άπειρο όλο γέλιο , ωσαν να παίζαμε κρυφτό στ ' Ερωντα το θεμέλιο. Να μοιάζει η ζήση διάφανη , να μην υπάρχουν τοίχη , να παίζουνε τα ξωτικά στου δράκοντα το νύχι . Ολα να ήταν μιά ευχή που έγινε αλήθεια και φρέσκια να ' τανε αρχή στου λογισμού τα στήθια .

τα ξαθέρια των οριζοντων και τα παλιά λόγια των βράχων

Πτυχες του χρόνου οι θύμησες , του λογισμού ρυτίδες , πόσες εικόνες πέρασαν , βλέμα , ουρανού αχτίδες. Κι είν ' της ψυχής η συνεφιά σεντούκι κλειδωμένο , απού το φως δε το θωρρεί , καστέλι στοιχειωμένο. Ξερό κλαδί στον άνεμο , στης λησμονιάς τη σκόνη και είναι ο  νούς , π' ότι έπεσε , με δύναμη σηκώνει. Πέρα μακρά στην άκρη σου , βράχε μου , λογισμέ μου , εκεί που φτάνει η πεθυμιά τ' άγραφο τώρα ' πε μου. Και τραγουδεί η λησμονιά σειρήνα που μαγεύει , τωρα και χτες και αύριο , με τέχνη τα μπερδεύει. Μα έρχεται απ' τα ψηλά τα όρη σαν αδράχτι , του θυμαριού η μυρωδιά στης σκέψης σου το άχτι . Και τότε λευτερώνονται της θέλησης τ ' αγρίμια , ποδοπατούνε τα τραχιά του λογισμού συντρίμια. Κι οι ρίζες φανερώνονται, θεές με χίλια χέρια , πολεμιστές της έρημου , τ' ορίζοντα ξαθέρια. Εχουν κεφαλομάντηλο , λογια παλιά των βράχων , λογια αγάπης που ' γραψε , ο Ερωντας ο άρχων. Και λάβαρα έχουν της καρδιάς τις πεθυμιές  στα στήθια , δε ζούνε , δε βολεύονται , ποτε τους στη συνήθεια.Κι έχουνε στις αγκάλες τους , που ' ναι μαυροντυμένες , των αστεριών τα μυστικά , σκέψεις λησμονημένες. Κι ακροβατούν στις θύελες , βγαίνουνε απ'  τη πάχνη , είν ' δροσουλίτες της αυγής , τ ' όνειρο που τους ψάχνει.Μα κρύβονται στα πιό κρυφά απού ' χεις στη καρδιά σου , για να τους δείς , κοίτα μακρά , πέρ ' απ ' τα λογικά σου . Θυμίσου ότι ήξερες μικρό παιδί οντ ' ήσουν , απού μιλούσες στα θεριά χωρίς να σε φοβήσουν.

εκειός που γεννήθηκε στο μεθύσι παλιών θεών

Μία φωνή χωρίς φωνή , μιά φλόγα δίχως φλόγα , μιά σιωπή που φώναζε , μαύρου τσαμπιού η ρόγα. Είναι ξερό το πέλαγο , του τέλειωσε το κύμα κι είναι περίεργοι καιροί , τέλους χαμένο κρίμα.Κρυφές πηγές απού λαλούν νεράιδες χαμένες και το τραγούδι τους παλιό , πορτες βαριές απού ' ναι πληγωμένες. Και ξωτικά απού γλακούν στου φεγγαριού τους δρόμους δεν ειν' γραμμένοι οι χρόνοι μας στων αστεριών τους νόμους.Και ' μεις , πληγής σταλαγματιές απου ' ναι παγωμένες , σε μιάς αυγής το χάραμα είν' μεταμορφωμένες. Και ξεγελιούνται οι έρωντες , νομίζουν πως χαραζει , γελούνε σα θα βλέπουνε το αίμα να σταλάζει.'Κειός που πονεί το πιό πολύ δεν βγάζει ούτε δάκρυ , χαμογελαει στους γκρεμούς που στέκεται στην άκρη. Πισωπατεί , κοιτά ψηλά και χαμηλά ποτέ του και σκαρφαλώνει στις κορφές απού ' χει πανωθέ του. Λόγια δε λέει του άνεμου , ειν ' άνεμος ο ίδιος, περνά του χρόνου τις σχισμές με χάρη και με σφρίγγος. Υγρός νοτιάς τα μάτια  του , ζεστή η αναπνιά του κι η πληγωμένη του καρδιά κρύβει τη καταχνιά του.Κι ακροβατεί κι ακροπατεί δε του ξεφεύγει βήμα , στους λαβυρίνθους του καημού , θάρρους κρατάει νήμα. Κι όλο γελά στις θύελες κι όλο γελά στον πόνο παλιοί θεοί τον γέννησαν σ' ένα μεθύσι μόνο.Κι εγίνει αστρο της αυγής και κάθε που χαράζει , κρύβει το αίμα της πληγής αιώνια που σταλάζει.

η ματωμένη μουσική

Κάθε δάκρυ και φτερό , φυτρώνει στο γκρεμό μου , κάθε δακρυ κι αγκαλιά , ζεστή , στο μισεμό μου . Κάθε δάκρυ μοναχό , στο βλέμμα , άκρη ακρη , γίνεται ένα στου καπνού το τέλος , λίγη στάχτη . Κι είναι μικρή της νύχτας συντροφιά , ζεστό καθώς θα πέφτει κι είναι η αρχή του στεναγμού , μπογιά πάνω σε νέφτι . Και σβύνονται τα χρώματα που ' μαι φτιασιδομένη , γίνεται μαύρος ποταμός , φλέβα νυχτιάς κομένη . Οσο κι αν φύγουν και χαθούν , οι σκέψεις που χορεύουν γίνονται νέφη απού βροντούν . πληγές που δε μισεύουν . Κι ακροβατώ στα βλέματα της κάφτρας και του νού μου και γίνονται οι ασκιανοί , φίλοι του λογισμού μου.Μικρό του νου ψιθύρισμα της σιωπής τα φώτα κι ειν ' ματωμένη μουσική εις του νοτιά τη ρότα. Στριφογυρνά ο άνεμος , χα'ι'δεύει τα φτερά μου απού ' ναι δάκρυα μοναχά που καίνε τ ' ονειρά μου.

Των Δρύδων το ψιθυρισμα στους έρωντες της καταχνιάς

Και αν χαθούνε οι στιγμές στις σπίθες τ' ουρανού σου , θε να σε ψάξω στα βαθιά σκοτάδια του λυγμού σου. 'Κει απού εβρίσκονται συντρίμια- σκέψης πλώρες π ' ακροβατούνε στ ' άβυσσου τις βυθισμένες ώρες . Κι αν έσβυσαν οι ξαστεριές π ' αγρίμια τα μερεύουν, χαμένοι κόσμοι νοσταλγούν τους μύθους που κουρσεύουν. Κι είν  ' η σιωπη σα μακρινή , ηδονική αναπνιά σου, απλώχερα που έδωσες , φως μου , στη καταχνιά σου. Κι αυτή την ερωτεύτηκε της σιωπής τη μπόρα πήρε το αίμα τ ' ουρανού και βάφτηκε όλη τώρα.Και τα φτιασίδια του καημού λιώνουνε στο κορμί της και ξενυχτά και θολωσε ο νους κι η θυμησή της. Κι ο μαύρος της ο στεναγμός μοιάζει γυναίκας στήθος που μεθυσμένη ακροβατεί ' κει που αρχίζει ο μύθος.Κι οι Αμαζόνες τη ρωτούν πού κρύβει τα φτερά της κι οι ωκεανοί πλανεύονται στα μυθικά ιερά της . Υψώνει τώρα δυό κραυγές , μιά ηδονής , μιά νίκης , ποτέ δε θα ' θελες αυγή στο βλέμμα της ν ' ανήκεις.Για θα σου πάρει τ' άλικο το φλογερό σου γέλιο και θα το κάνει σκοτεινιά , του κεραυνού θεμέλιο. Κι εκειός θα γίνει μαχητής , άγγελος - στρατιώτης , που καβαλάρης θα ' ρχεται στο τέλος κάθε νιότης. Με το σπαθί και τ ' άτι του θε να τρυγά το νού σου , θε να σου δώσει σιωπή , αρχή του μισεμού σου. Και θα πλανεύει το θολό δάκρυ τ' ορίζοντά σου και θα το κάνει στεναγμό , πέλαγο στον οντά σου.Και θα κοιμάσαι τις αυγές θα ξαγρυπνάς τις νύχτες , θα λέγει σου η σιωπή , τις ξαστεριές σου πνίχτες. Και ' συ Δρύδων ψιθύρισμα θ ' ακούς στους στεναγμούς της κι οι έρωντες θε να γελούν στους ψεύτικους λυγμούς της.Κι οι ωκεανοί θα γινουνε παλιών βωμών το μύρο , θεές απου το έβαζαν στου όνειρου το γύρο. Και το κορμί τ ' ορίζοντα στης θαλασσας το σώμα , θε να χαθεί με μιά πνοή στης καταχνιάς το δώμα. Κι οι ασκιανοί θα ορέγονται τηςθύμησης τα κάλλη , ξαθέρια οι σκέψεις θα γινούν εις των ψυχών την πάλη. Και τότε ' συ με μια κραυγή θα πεις να σιωπάσουν , να μη μιλούν , του λογισμού τ ' αγρίμια να ησυχάσουν. Θανε φυσήξει δροσερός Βοριάς και θα χαθούνε της καταχνιάς οι έρωντες και θα λησμονηθούνε . Θα τρέξεις τότε απ ' των βυθών τ ' απάτητα χαράκια , στ ' όρη , στις ανεράιδες που ζούνε στα ρυάκια. Και θα χαθείς στ ' αγκάλες τους ηλιόφωτες  που είναι κι έχουν το χάδι τ ' αστεριών που θα σου λέει μείνε.Και ' συ θα μείνεις στης αυγής το μυρωμένο δώμα και θα ' ναι μόνο ανατολής της ζήσης σου το χρώμα. Κι ειναι το γέλιο της καρδιάς των χίλιων οριζόντων , το παίδεμα κι ο θάνατος των σκοτεινών αρχόντων.

Σκοτεινή θεά

Καρδιά μου κι αν εμίσεψες απ ' τ ' ασκιανών τ ' αλώνι , μένεις θεά του σκοταδιού που φως δε τη 'μερώνει.

Το υφάδι του΄άγρυπνου μυαλού

Κάθε καινούργιο που ' φτιαξες , στους άλλους μοιάζει ξένο , λέει το άγρυπνο μυαλό , μα ' γω κεντώ , υφαίνω.

το σμάρι

( σμάρι : σμηνος μελισσών που φευγουν απο τη κυψέλη για να φτιάξουν αλλη δικιά τους . Αυτό γινεται οταν γενηθει καινουργια βασιλισσα στην μητρικη κυψελη και υπάρχουν ταυτόχρονα δύο βασιλισσες , οποτε η μια απο τις δύο φευγει πέρνοντας μαζί το σμάρι της .)

Το σμάρι που ' χω στη καρδιά , παλιών ερώντων στάχτη , απόψε υφαίνει άυπνο στης θύμησης τ ' αδράχτι . Του Αδη το ξεγέλασμα , του όνειρου το χάδι , δε του γλυκαίνει τη θωρριά του έσπασε τ ' αλφάδι . Και τώρα πιά δεν ημπορεί τους δρόμους να ισιώσει κι η κακοτράχαλη ψυχή δε λεει να ξαστερώσει . Εχασα τους αστερισμούς κι οι χρόνοι φοβηθήκαν γιατι ' γω πιά δε τους μετρώ , στη λησμονιά διαβήκαν. Και ότι ελησμονήθηκε στη χρεία πιά δεν είναι και δε φελά στεγνή πηγή απού σου λέει πίνε.Κι η αναπνιά ένας λυγμός τσιγάρου απού σβύνω και είναι κόμπος που ' δεσα και πάλι εγώ τον λύνω. Στης νύχτας τ' αναβόλεμα τ ' αστρη αγκωμαχούνε γιατι ' ναι βαριά η πεθυμιά τ ' όνειρα ν ' οδηγούνε . Και οι χαμένοι αστερισμοί στ ' απείρου το μετόχι , μετρούν το '' ναι '' μα πιό πολύ νοιάζονται για το '' όχι ''. Γιατί εκειός που θ ' αρνηθεί τον εδικό τους νόμο , θα πεί πως μόνος έφτιαξε τον εδικό του δρόμο . Που δεν τον ξέρουν οι θεοί μα μήδε κι οι δαιμόνοι και στεκουνε αμήχανοι , δεν έχουν το τιμόνι.

Αγριοι αστερισμοί στη φουχτα του απείρου και τα τελώνια της σκέψης

Αγρίμια μου αστερισμοί χαθήκατε στη πάχνη , δε βρίσκω πιά τις θύμησες απού η καρδιά τις ψάχνει. Ισως να πληγωθήκατε στ ' ορίζοντα τη γύρα , του έρωντα της θάλασσας απού ' χει την αλμύρα. Και κάθε χτύπος αναπνιάς μεσ ' τ ' ουρανού το μπέτι  να σβύνει ολα τα ζάλα σας απού ' κλουθω στα έτη. Και πέφτουνε τ ' αστέρια σας στη φούχτα του απείρου κι αυτό τους πέρνει τους χυμούς κέρασμα θιού σατύρου. Και πάνω στο μεθύσι ντου , πηγή της λησμονιάς του , ξεχνά το τέλος , κάνει το , αρχή της καταχνιάς του.Γεννιέται η νύχτα μεσ ' το νού , στης σκέψης τα τελώνια και στων θνητών αστερισμών τα ξεχασμέν' αλώνια.

Νότος

Παράτησες τους κεραυνέ , τους ουρανούς μονάχους κι ηρθες αργά και φώλιασες σε μιάς καρδιάς τους βράχους . Και θυμωμένος περπατείς μεσ' της ψυχής τις στράτες , έκαψες όλα τα φτερά που ' χαν δαιμόνων πλάτες . Κι αυτοί θρηνούν και γίνεται το δάκρυ κι ο λυγμός τους , αγγέλου λόγχη που σιωπά για ν ' ακουστεί ο σφιγμός τους . Κι είναι ο θυμός σου κεραυνέ , παλιών ερώντων σκότος πριν φύγουνε για να γενούν δαιμόνων δάκρυ , Νότος . Κι η έρημος που καίγεται στον εδικό σου ιδρώτα , τους μύθους γδύνεται να δείς τσ' αλήθειες πρώτα πρώτα. Νοτιά που φτιάχνεις τις στιγμές , χορεύεις στο ρυθμό τους , άγγελος είσαι , δαίμονας, λιγάς στον στεναγμό τους.

η διχάλα του νού

Ταυροκοιτάζεις ουρανέ της ζήσης μου τα ζάλα , για δε μαντεύεις το ρυθμό στου νού μου τη διχάλα.

η πάχνη των λογισμών

Σκέψη μου και πλανεύεις 'με , ξομπλιάζεις τους καημούς μου κι απόης , νύχτας γίνεσαι , πάχνη στους λογισμούς μου. Ξόρκια σου λέν  νεράιδες απού γεννά ο καπνός σου , φωτιά μικρή και μακρυνή που στέλνει αστερισμός σου.

τα ψυχόνυχα

Χίλιοι λαλούν αστερισμοί , κανείς δε με φρουκάται , χορεύω στα ψυχόνυχα πόνος να μη γροικάται.

το κάλεσμα της φλόγας

Φωτιά θωρρώ κατάματα το φλογερό σου βλέμμα , είσαι αδερφή μου και νερό δε γίνεται το αίμα.Είμαστε ιδιες , σόχρονες , ενός θυμού η γέννα , μοίρας δεν εχουμε γραφτό , της λιώσαμε τη πέννα. Οι ανεμοι κι οι θύελλες εμάς μας δυναμώνουν , δεν μας εσβύνουν οι καιροί που άλλους τους σκοτώνουν . Κι οντε μας λούσει η θάλασσα , λάβα η αναπνιά μας , βράχοι γινόμαστε ψηλοί , σκληρή ειν ' η θωριά μας . Και μας φοβούνται τα θεριά , μας αγαπούν τ ' αγρίμια , και στις κορφές μας κεραυνοί , παλιών θεών συντρίμια . Καλώ 'σε να 'ρθεις να με βρείς , φλόγα μου , αδερφή μου , να καίμε ομάδι τις αυγές , να ζεσταθεί η ψυχή μου .

Το μαυρο κρασί της νύχτας και η ζαλισμένη πυξιδα των αστερισμων

...Και 'συ νυσταγμένε αστερισμέ , που χαθηκες νωχελικά στα χάδια  του θέρους , σβυσε τον ηδονικό στεναγμό σου στο μαυρο κρασι της νύχτας . Κι επειτα , θα ακολουθησω τη ανασα της ζαλισμένης πυξίδας σου . Και 'συ άχνα απο τα ματωμένα αλικα χειλη της αυγής , χάιδεψε το γυμνό στέρνο του ορίζοντα , καθώς αυτός θα σου παραδοθεί .

ωκεανος και η πειθώ της νύχτας

Μαύρο μου δάκρυ ωκεανέ χάνομαι στο βυθό σου , νύχτα γυμνή απ ' τ ' αστρη σου , αχ να ' χα τη πειθώ σου.

κλαδί γερμένο...

Κλαδί γερμένο η ξαστεριά ' πο στεναγμούς και πόνους , να μου ' λεγες φεγγάρι μου οσα θωρρείς στους χρόνους.

Η καπνιά

Σφίγγω το χέρι σου καρδιά και νου και αναπνιά μου , για με κρατάτε ξυπνητή , διώχνοντας τη καπνιά μου.

Ριπές ανέμου

Σκέψεις ως χρώματα . Συναισθήματα ως ριπές ανέμου . Απλωσε τα χέρια στη θύελα και γέλα . Θα ανταποδώσει το χαμόγελό σου .

Ερωντας

Δαγκώνει της νύχτας ο καπνός το φέγγος της ματιάς σου , με πνίγει μαύρος ποταμός σα λύνεις τα μαλλιά σου.

Η ρωγμη των σκιων

Πέρα απο τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλωνας , περα απο το φως των φάρων του αρχιπελάγους , πέρα απο τα σπήλια των αγριμιών , στη ρωγμή των σκιών , κοιμάται η αγάπη μου . Εκει που πεθαίνει ο χρόνος , που ανασταινεται το ατέρμονο , κοιμάται η αγάπη μου . Πληγή των οριζόντων η κραυγή του πόθου. Η κραυγή της αυγής στη πρώτη ανάσα της , οταν γεννιέται. Η σχισμή του ανεκπλήρωτου είναι η πραγμάτωση . Επρεπε να χαθείς πρωτα στα ονειρα για να βρεθείς στην εκπλήρωση τους . Η αρχή είναι η στιγμή που είσαι έτοιμος να τραβήξεις τα πέπλα της ομίχλης .Ματώνει το άπειρο στην αρχή , ματώνει και στο τέλος του κύκλου του αδυσώπητου φωτός  ,στις πολυσύχναστες ερήμους των καραβανιών των ταξιδευτών , στα ορατά και τα αόρατα. .

το αιμα των κερασιών

Κι εσένα ψεύτη άνεμε που τραγουδάς σα χάδι , θε να σε κλείσω στον ασκό που ' χω και  το σκοτάδι. Και θα σε ρίξω στις κορφές ν ' αντιλαλάς τα λόγια , που ' χει η ψυχή που κοίτεται στου Αδη τα κατώγια . Και θα σε πάρουν τα δεντρά , οι λύκοι κι οι αυγές μου και θα σε κάνουν βότανο να γιάνεις τις πληγές μου.Στα ύστερα της Ανοιξης και στα στερνά του νού μου , χα'ι'νης θα' ρθεις να γενείς , φυντάνι του καημού μου.Και θα φυσάς ως μόνο εσύ ξέρεις στα σωθικά μου , αντάμα με τους δαίμονες στ ' όνειρα τα δικά μου . Μα δε θα πεις ποτέ ξανά ψέματα στις σκιές μου , θα το γυμνώσουν οι αυγές , το  αίμα που κέρασες μου.

…Ορνια , δεν θα φάτε το πτώμα του Ερωτα.Γιατί θα γίνει φως , γιατί θα γίνει αρχέγονο σκοτάδι.Γιατί θα γίνει έκρηξη ενός κοιμησμένου Πάνα. Και θα ξυπνήσει όλα τα κρυμένα σύμπαντα στον Αδη των αισθήσεων και των βλεμάτων.Γιατί θα σκουπίσει το δάκρυ των οριζόντων στο πρώτο φως που γεννιέται από το βλέμα του αγριμιού.Γιατί είναι κρυμένος στους κεραυνούς και στις θύελες του ονοματός του.Γιατί τον νανουρίζουν οι θεές που δραπετευσαν από τις φωνές των Σειρήνων και των Ερινύων.Γιατι οσο υπάρχει ένας που θα σηκώνεται ορθός ,θα υπάρχει και δευτερος.Γιατι η αλήθεια που δεν εχει ειπωθει ακόμα δεν παύει να είναι αλήθεια που υπάρχει και που περιμένει στους υποχθόνιους  διαδρόμους της δυναμης της.Γιατί τα όνειρα δεν είανι της νύχτας .Γεννιούνται όταν απελευθερώνεται ο νούς από τα δεσμά της λογικής και ο πραγματικός ασυνήδητος εαυτός , μορφοποιήται.Σαν ένα σύνεφο που ξεκινά μικρό για να καλύψει όλο τον θόλο του ουρανού μετά και να φέρει θύελα.Εξαγνιστική βροχή που δεν είναι δάκρυ αλλά ο ιδρώτας της αρχέγονης συνεύρεσης των θεων , των δαιμόνων , των ανθρώπων , στα συμπόσια του Πάνα.Και ‘ συ στιγμή είσαι η αιώνια συνουσία του σκοταδιού με το φώς που επιτέλους ανταμώθηκαν , πριν πεθάνει το ένα και πριν γεννηθεί το άλλο.Οταν ο χρόνος δεν έχει πιά σημασία , αποκτά την αληθινή του υπόσταση , πέφτουν τα πέπλα του σα φθινοπωρινά φύλλα και τότε θωρρείς την αλήθεια.Ο χρόνος δεν υπάρχει.Είναι στιγμιαία ψευδαίσθηση του νου που θέλει όλα να έχουν μια αρχή και ένα τέλος,Πάντα υπάρχει κατι πριν την αρχή , πάντα κάτι υπάρχει μετά το τέλος.Αρχή και τέλος είναι ένα . Μια κουκίδα στο άπειρο . Μια στιγμή φωτεινή και σκοτεινή αντάμα. Ο αιώνιος έρωτας του συνηδητού με το ασυνήδητο , του μορφοποιημένου με το άμορφο , η εμμονή των αρχαίων θεών να ζευγαρώνουνμε τους ανθρώπους για  να τους κάνουν αιώνιους όσο μια στιγμή. Η στιγμή είναι αιώνια . Είναι η στιγμιαια αιωνιότητα του άπειρου που γεννά , που γεννιέται σε μια ανάσα που μοιράζεται σ’ ένα φιλίτου σκοταδιού με το φώς. Ο έρωτας που νικά το φθαρτό που θυμιζει την αιωνιότητα που κρύβεται σε μια στιγμή, που ταξιδεύει με το φως διαμέσου του σκοταδιού , για να φτάσει σε σένα. Και να σου θυμίσει την ελευθερία. Να σου θυμίσει ότι δεν βλέπεις όνειρα. Είσαι το όνειρο . Όταν σπάσεις τα αόρατα δεσμά.

Τ ' αγρίμι ειναι λευτερο γιατι δε σε φοβάται , και κυνηγά κι ειν ' μαχητής κι εχθρό δεν τον λυπάται.

Μόν ' ένας τρόπος κυνηγέ , γεράκι να μερέψεις , υπάρχει , αν το βλέμα του για πάντα θα το κλέψεις.

Γέλασε ' συ πιό δυνατά , οσο κι ανε φοβάσαι , στο μπέτι αν έχεις τις πληγές , ποτέ κιοτής δε θα ' σαι.

Να πας κόντρα στον άνεμο με σταθερό τιμόνι , η καταιγίδα σέβεται το θάρρος κι αν θυμώνει.

Κι εσύ θλιμένε μου νοτιά , χορευεις στο καπνό μου , σα το τσιγάρο τελειωσες , φως μου στ ' αποβραδό μου..

Αστρο μακρά που κατοικείς κρυφοχαμογελάς μου , τι ' ναι κρυμένο το θωρρείς , στο διάβα της στρατιάς μου.

Λαφίνες - νύχτες στου καπνού τα πέπλα να κρυφτήτε , να μη σας βρουν της σκέψης μου τα βόλια και χαθήτε.

Τι κι αν καημέ εκάλεσες , νυχτα βαθια του νου μου , με οδηγούν αστερισμοί στα ζάλα τ' εαυτού μου.

Οντε θα κόψεις νύχτα μου του νου μου το κατάρτι , να ξέρεις δε θα βυθιστεί , σε λήθης λάσπη σκάρτη.

Είναι και αυτά τα λογια της Βιβιαν Λι στη ταινια οσα περνει ο ανεμος που τεντωνουν τις χορδες στ ΄αστρα του νου μου . Αυριο είναι μια καινούργια μέρα...Ας αρχίσει η μουσική ...

Σε χαιρετώ με μια κραυγή , που βγάζουν βεδου'ι'νες , αγάπη , φως μου κι ερωντα , χορδές απ ' τ ' άστρη κι ίνες .

Με ζάλα πρωτοχορευτή , τη γης χτυπάω χάμε , να της θυμήσω πως σκυφτός ποτέ δε θέλω να ' μαι.

Κι ανε μου δώσεις μαχαιριά έρωντα φτερωτέ μου , κρυβω το αιμα στην αυγή , ρόδινη που ' ναι θέ μου.

Δεντρί μου και σε πότισα μ ' ιδρώτα και με δάκρυ , γιατι δεν ευρηκα πηγή , στης μοναξιάς την άκρη.

Κι ανε βρεθεί στο δρόμο σου λιθάρι και σκοντάψεις , συνέχισε να περπατείς και ζάλα μην αλλάξεις.

Τον ερωντα ερώτησα αν με θωρρεί π ' αντέχω και μου ' πε το να νταγιαντάς , είναι καημός , .. κατέχω.

Αγρίμι που πληγώθηκε κι αν είναι λαβωμένο , στέκει στη πιο ψηλή κορφή , ορθό κι αντρειωμένο.

Με βλέμα αητού του κυνηγού , στα πλάτη , στα ουράνια , κοιτώ τη ζήση - θήραμα , που μου ξεφεύγει σπάνια.

Στό δώμα του ορίζοντα θα βγώ και θα ξαπλώσω , κόντρα τον ήλιο θα κοιτώ , ελεύθερος να νιώσω.

Νομίζεις είσαι άρχοντας στου σκότους το βασίλειο  , μα είμαι χα'ι'νης της αυγής , με άτι μου τον ήλιο.

Είσαι μικρό αδιέξοδο στου δρόμου μου την άκρη , μα ' χω φτερούγες και πετώ , πάνω του δίχως δάκρυ.

Ειναι μακρά , πολύ μακρά , φτηνά λόγια που είπες  και ' συ μικρός , πολυ μικρός οφις σε σκότους τρύπες.

Ακου τη σκέψη που ' φυγε απο του νου την άκρη , δροσοσταλίδα της αυγής που  μπλέχτηκε στο δάκρυ.

... Το μέλλον είναι αυτό που κάπου αλλού είναι παρελθόν και εμείς δε το γνωρίσαμε ακόμα ...

Μιά φαντασία είμαστε , ενέργεια δίχως ύλη , γι ' αυτό τη σκέψη δε κρατά , του λογισμού η πύλη .

Οσο θωρρείς τα πιό μακρά , είναι παλιά οτι βλέπεις , απλά μόλις τα γνώρισες , καινουργια και τα έχεις.

Μιά φαντασία είμαστε , ενέργεια δίχως ύλη, γι ' αυτό τη σκέψη δε κρατά του ορίζοντα η πύλη.

Την εδική μου την αυλή μου λές πως να διαρμήσω , σα τη γκαμήλα δε θωρρείς τη πλάτη σου οπίσω.

Εχει ο καθένας για να πει πάντοτε μιά κουβέντα , για τσ' άλλους , λες κι η  ζήση του εχει μονάχα ρέντα.

Κρίνεις τη κάθε μου στιγμή , έχεις για όλα λόγο , αντε μιά βόλτα να κρυφτεις κι ασε με πιά ντελόγο.

Κι αν λέγεις μου δε βρίσκεται λύση αλλη καμμία , σου λέγω , οτι δε λύνεται , κόβεται με τη μία.

Του κάτω κόσμου η πεθυμιά κι η δυναμη τ ' απάνω , ομάδι κι αν εσμιξουνε , τα μάτια σου δε χάνω .

..Στο τέλος βγαίνει μιά πνοή ρεμπέτη , ο αμανές του , απού υψώνεται βαθιά , σα φως απ ' τις σκιές του..

Μέσα στη πάχνη άστρη μου , της νύχτας π ' ανεβαίνει , βγαίνουν ονείρου ξωτικά κι άγρυπνη τα προσμένει.

Εσυ τα φταίς φεγγάρι μου , σου τα ' χω μαζεμένα , το γέμισμα σου ,θύμησε του νου μου τα κρυμένα .

Θεά σελήνη αλήτισσα , ολο γυρνάς στους δρόμους , κρυφά γελάς μου που  ' κλουθώ, τους  εδικούς σου νόμους.

Και υστερα το χάδι σου νεράιδα αυγή μου , εσβυσε όλες τις νυχτιές κι ανθισε η αυλή μου.

Οντε θα γίνω ασκιανός , διχως πατρίδα , νόμους , θα είμαι  χάδι μοναχό , στων αστεριών τους ώμους.

Σπάσε τ ' αόρατα δεσμά του νου που σε κρατούνε , κλεισε τα μάτια και θα δείς , οτι οι ψυχές θωρρούνε.

Ακουσε γιέ των ασκιανών , του φεγγαριού τους δρόμους , που σε καλούνε για να βρείς , δρόμους καινούργιους , μόνους.

Ειν' ασκιανών το θέατρο που μου ' λαχε να ζήσω , μα ' γω θα ρίξω τη σκηνή , το φως για ν ' αντικρύσω.

Θα σε σκοτώσω σιωπή κι υστερα θα φωνάξω , θα γινω φλόγα και φωτιά , σκοτάδι να σε κάψω ..

…Κι εσυ ουρανέ , κλέφτη , που είναι οι κεραυνοί σου ; Χαμογελάς και κοιτάζεις με. Μα εγώ χάνομαι στα στεφανωμένα με κραυγές όρη .  Είναι κραυγές αητών που πετούν ψηλά , μη τυχόν και φανεί το δάκρυ τους. Ενα δάκρυ που ματώνει την αυγή σου , ουρανέ . Μιά  ανοιχτή πληγή , που εκείνη κρατά ανοιχτή.Γιατί δεν θέλει τη ψευτική σου γιατριά, κλέφτη ουρανέ.Γιατί το ματωμένο δάκρυ του αητού είναι η ομορφιά της , ουρανέ.Βλέπω , κοιμάσαι στην αγκαλιά της σιωπής ..Μα οι κραυγές της στοιχειώνουν τα ονειρά σου , ουρανέ. Αυτό το φως εγινε ατσάλι που οι ασκιανοί το φοβούνται . Ρίξε το  βλέμα σου στ ‘ αστέρια .Το σκοτάδι σε κρύβει συνομοτικά για να γεννήσεις τη τη κραυγή που θα ξυπνήσει τους κεραυνούς ερήμην του ουρανού.

Είναι περίεργο πως, το κρασί είναι άλικο , το αίμα είναι άλικο , πως , το άλικο στα όνειρα θα πει πως κατι θα’ ρθει γρήγορα. Η κραυγή από το δάκρυ του αητού έγινε επιτέλους κεραυνός και εσκισε τα νωχελικά πέπλα των καλοκαιρινών οριζόντων, Κτυπάτε τα τύμπανα σας όρη .Είναι ώρα να ξυπνήσουν οι δροσουλίτες που πάντα θα ‘ ρχονται καβαλάριδες και θα παίρνουν πίσω τα κάστρα που έπεσαν με τη προδοσία του εφιάλτη.

Φεγγάρι κρύψου στ ' όνειρα , μη φέγγεις στο σκοτάδι , τ' αγρίμια να γλιτώσουνε ' πο κυνηγού σημάδι.

Φεγγάρι μου και πως μπορείς να είσαι φωτισμένο , οντε σα λύκος αλυχτά , της γης το πεπρωμένο.

φεγγάρι μου , το φέγγος σου δάκρυ καυτό μου μοιάζει , απού τη νύχτα ολόφωτη κάνει καθώς σταλάζει.

…Κι εσυ ουρανέ , κλέφτη , που είναι οι κεραυνοί σου ; Χαμογελάς και κοιτάζεις με. Μα εγώ χάνομαι στα στεφανωμένα με κραυγές όρη . όρη . Είναι κραυγές αητών που πετούν ψηλά , μη τυχόν και φανεί το δάκρυ τους. Εναν δάκρυ που ματώνει την αυγή σου , ουρανέΜιά  ανοιχτή πληγή , που εκείνη κρατά ανοιχτή.Γιατί δεν θέλει τη ψευτική σου γιατριά, κλέφτη ουρανέ.Γιατί το ματωμένο δάκρυ του αητού είναι η ομορφιά της , ουρανέ.Βλέπω , κοιμάσαι στην αγκαλιά της σιωπής ..Μα οι κραυγές της στοιχειώνουν τα ονειρά σου , ουρανέ. Αυτό το φως εγινε ατσάλι που οι ασκιανοί το φοβούνται . Ρίξε το  βλέμα σου στ ‘ αστέρια .Το σκοτάδι σε κρύβει συνομοτικά για να γεννήσεις τη τη κραυγή που θα ξυπνήσει τους κεραυνούς ερήμην του ουρανού.

Είναι περίεργο πως, το κρασί είναι άλικο , το αίμα είναι άλικο , πως , το άλικο στα όνειρα θα πει πως κατι θα’ ρθει γρήγορα. Η κραυγή από το δάκρυ του αητού έγινε επιτέλους κεραυνός και εσκισε τα νωχελικά πέπλα των καλοκαιρινών οριζόντων, Κτυπάτε τα τύμπανα σας όρη .Είναι ώρα να ξυπνήσουν οι δροσουλίτες που πάντα θα ‘ ρχονται καβαλάριδες και θα παίρνουν πίσω τα κάστρα που έπεσαν με τη προδοσία του εφιάλτη.

Δυό λύκοι κι ενας διάβολος παλεύανε ομάδι , ν ' απλώσουνε του σκοταδιού , το δίχτυ , το υφάδι.

Η σιωπή είναι κραυγή , στο τώρα ξημερώνει , παλιών καθρέφτων είδωλα , τα σπάει , τα σκοτώνει.

Εκειός που δε σε σέβεται καλλιά να σε φοβάται , καλύτερα να σε μισεί παρά να σε λυπάται.

θα ' θελα φως μου να ' ξερες πως γινομαι σκοτάδι , κάθε αυγή για να χαθώ στο εδικό σου χάδι.

Τον εδικό μου ασκιανό μονάχα τον φοβάμαι , μόνο αυτός τα ζάλα μου ξέρει να βρίσκει χάμε.

Παντού θα ψάξω για να βρώ του άνεμου τ’ αλώνι , για να λιχνίζω τους καημούς κάθε που ξημερώνει.

Του κόσμου ολου η σιγαλιά στις ξαστεριές τ ‘ απείρου , κρυο νερό στην ερημο , μοναχικού ονείρου .

Κρυφέ καημέ και χάδι μου κάθε αυγή και δείλι , περνώ σκιά στους δρόμους σου , ανεμου ανθέ τ ‘ Απρίλη.

…Όταν μάθεις να παίζεις με τις σιωπές θα συνυπάρξεις . Εκεί που κλείνει ο κύκλος , η δύση και η ανατολή γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή τέλος και αρχή . Το ίδιο σημείο τέρμα και αφετηρία. Αρκεί να γινεις βιρτουόζος των σιωπών, Για να μπορεί μετα να ακουστεί το βροντερό ξέσπασμα του κεραυνού που χαράζει ανεξίτηλα , όπως αυτός νομίζει τουλάχιστον , τα στήθη των οριζόντων , αφήνοντας ένα σημάδι που θα χαθεί στο πρώτο φως .Οι σιωπές , οι μουσικές παυσεις , είναι επαναστατικές. Αλλάζουν τα πάντα.Κανένα μοτίβο δεν είναι το ίδιο μέσα σ’ αυτές. Είναι βροντερές , υποχθόνιες και συνωμοτικές.   Γιατί αναιρούν το συνηθισμένο .Γιατί θα δώσουν το ρυθμό της έκρηξης .Γιατί ανασυντάσουν τις δυνάμεις για την πιο κρίσιμη επίθεση στις βαλτωμένες πληγές , τις οποίες τςλικά θα θεραπεύσουν . Ζώντας μέσα στη φωτιά των αστερισμών , το φως και το σκοτάδι , συνωμοτούν , στα κρυφά λημέρια των ονείρων . Και η σιωπή τα βοηθά και καλύπτει τα ίχνη τους , να μην τα βρεί αυτό που έχει περάσει ανεπιστρεπτί , μα που από ένα πείσμα θα ήθελε να τα σκοτώσει . Να σκοτώσει το καινούργιο που το απειλεί.Γιατί μέσα στο καινούργιο είναι η πραγμάτωση της ψυχής , που αναιρεί την καθεκυστηία  τάξη του.Κανένα καθεστώς δεν θέλει το καινούργιο , γιατί τότε θα πάψει πλέον να είναι καθεστός.Ο βολεμένος του εαυτός θα χαθεί .Γιατί το καινούργιο είναι κίνηση , ο χορός , με συνδιασμούς άπειρων βημάτων , στην εκρηκτική μουσική που έρχεται πάντα μετά την παύση , μετά από την σιωπή. Και είναι αναπάντεχα αυτά τα βήματα . Διαφορετικά. Και κορυφώνονται σε όρη απάτητα . Εκει  που το μόνο πανωφόρι του γυμού ονείρου είναι ο άνεμος , είναι τα φτερά που παίζουν με τον άνεμο , είναι το ταίρι της αλήθειας. Το πραγματικό ‘’είναι’’ . Γιατί κοιτάμε στον καθρεφτη ; Για να δούμε αυτό που ξέρουμε ; Ή να δούμε αυτό που πραγματικά ‘’είναι’’ .Νομίζεις ότι ξέρεις τις σκιές , τα χρώματα , το φως , μεχρης ώσπου , ενας εμπειρος ζωγράφος σου εξηγήσει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Αυτό που νομίζεις ότι σου είναι οικείο , ουσιαστικά δεν το ξέρεις , γιατί δεν ξέρεις πώς να το βλέπεις.Πρέπει να εχεις αλήθεια για να το δεις πραγματικά, να ξεφύγεις από τον βολεμένο νού σου .Να παιξεις πέρα από τις νότες . Να χαθείς , για να μπορέσεις να βρεθείς.

Τη σιωπή μου οντ’ ακούς να ξέρεις δε θ ‘ αργήσει , οσαν του λύκου πάτημα , φωτιά θα ξεκινήσει.

Τ’ άστρη ψυχές χαμένες , αγρυπνες μεσ’ τη φωτιά που ζούνε , τους βολεμένους εαυτούς ποτές τους δεν ακούνε.

Δεντριού κομένου το κορμί το ‘ φτιαξες σμιλεψες το , νεκρού καιρού το ουρλιαχτό , το πήρες κι εκαψες το.

Λέγεις μου πως ξέρεις τα , του νου τα μονοπάτια , εισαι τυφλός και δε θωρρεις , ειν’ σε πληγη αλάτια.

…Όταν μάθεις να παίζεις με τις σιωπές θα συνυπάρξεις . Εκεί που κλείνει ο κύκλος , η δύση και η ανατολή γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή τέλος και αρχή . Το ίδιο σημείο τέρμα και αφετηρία. Αρκεί να γινεις βιρτουόζος των σιωπών, Για να μπορεί μετα να ακουστεί το βροντερό ξέσπασμα του κεραυνού που χαράζει ανεξίτηλα , όπως αυτός νομίζει τουλάχιστον , τα στήθη των οριζόντων , αφήνοντας ένα σημάδι που θα χαθεί στο πρώτο φως .Οι σιωπές , οι μουσικές παυσεις , είναι επαναστατικές. Αλλάζουν τα πάντα.Κανένα μοτίβο δεν είναι το ίδιο μέσα σ’ αυτές. Είναι βροντερές , υποχθόνιες και συνωμοτικές.   Γιατί αναιρούν το συνηθισμένο .Γιατί θα δώσουν το ρυθμό της έκρηξης .Γιατί ανασυντάσουν τις δυνάμεις για την πιο κρίσιμη επίθεση στις βαλτωμένες πληγές , τις οποίες τςλικά θα θεραπεύσουν . Ζώντας μέσα στη φωτιά των αστερισμών , το φως και το σκοτάδι , συνωμοτούν , στα κρυφά λημέρια των ονείρων . Και η σιωπή τα βοηθά και καλύπτει τα ίχνη τους , να μην τα βρεί αυτό που έχει περάσει ανεπιστρεπτί , μα που από ένα πείσμα θα ήθελε να τα σκοτώσει . Να σκοτώσει το καινούργιο που το απειλεί.Γιατί μέσα στο καινούργιο είναι η πραγμάτωση της ψυχής , που αναιρεί την καθεκυστηία  τάξη του.Κανένα καθεστώς δεν θέλει το καινούργιο , γιατί τότε θα πάψει πλέον να είναι καθεστός.Ο βολεμένος του εαυτός θα χαθεί .Γιατί το καινούργιο είναι κίνηση , ο χορός , με συνδιασμούς άπειρων βημάτων , στην εκρηκτική μουσική που έρχεται πάντα μετά την παύση , μετά από την σιωπή. Και είναι αναπάντεχα αυτά τα βήματα . Διαφορετικά. Και κορυφώνονται σε όρη απάτητα . Εκει  που το μόνο πανωφόρι του γυμού ονείρου είναι ο άνεμος , είναι τα φτερά που παίζουν με τον άνεμο , είναι το ταίρι της αλήθειας. Το πραγματικό ‘’είναι’’ . Γιατί κοιτάμε στον καθρεφτη ; Για να δούμε αυτό που ξέρουμε ; Ή να δούμε αυτό που πραγματικά ‘’είναι’’ .Νομίζεις ότι ξέρεις τις σκιές , τα χρώματα , το φως , μεχρης ώσπου , ενας εμπειρος ζωγράφος σου εξηγήσει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Αυτό που νομίζεις ότι σου είναι οικείο , ουσιαστικά δεν το ξέρεις , γιατί δεν ξέρεις πώς να το βλέπεις.Πρέπει να εχεις αλήθεια για να το δεις πραγματικά, να ξεφύγεις από τον βολεμένο νού σου .Να παιξεις πέρα από τις νότες . Να χαθείς , για να μπορέσεις να βρεθείς.

Χαράκωσα τις μαχαιριές της νυχτας και του νού μου και τα σημάδια τα ‘ κανα , στολίδια του κορμιού μου.

Στιγμές καρφώνουν τις στιγμές , άτια πολλά καλπάζουν , θωρρούν φωτιά και χαίρονται απου οι καιροί αλλάζουν.

Μέσα στο μαύρο της νυχτιάς σκιές ακροβατούνε που ‘ χουν χαθεί και δε νογούν θρύψαλα που πατούνε.

Οντε γεννιέσαι στη φωτιά θε να γενείς μια φλόγα απού θα κάνει τις στιγμές μιανής γοργόνας ρόγα.

Στη ρούγα απου περπατάς σε περπατούν αηδόνια , μονάχα λύκοι π ‘ αλιχτούν με αίμα στα Σαγώνια.

Οντε γεννήθηκε το φως , πονεσε το σκοτάδι , εβγήκε απ ‘ τα σπλάχνα του και τ ‘ αφησε σημάδι .

…Κι ετσιαρχιζει μια στροφή , της μοίρας παραμύθι , ο δράκος  πως εχάθηκε , στων λογισμών τη λήθη.

Δεν εγεννήθη η μοναξιά γι ‘ αυτό δε θ ‘ αποθάνει , υπήρξε πριν απ ‘ την αρχή και τέλος δε τη πιάνει .

 Πήγα μακρά ,πολύ μακρά , στο τέλος , στην αρχή σου , άνεμε , άστρο κι έρωντα , να γίνει η ευχή σου.

Τα μάτια κλείνω και θωρρώ ότι δε θα μπορούσε , φως και σκοτάδι να μου πεί , στο κύμμα σου που ζούσε.

Μέσα ‘ πο τις θάλασσες πέρα ‘ πο τις στεριές σου θα σε ζητώ , ταξιδευτής , στις πιο κρυφές μεριές σου.

Ζητάς κρυφές αναπνοές στα κρυσταλένια κρίνα , αυγής μικρής να σ’ οδηγούν κατά πως ξέρουν ‘ κείνα .Και μακρινούς αστερισμούς χρόνια πολλα χαμένους , να σ’ ορμηνέψουν στους γκρεμούς τσ’ αβύσσου , ξεχασμένους. Και ξωτικά απού ευχές κρατούνε μαγεμένες , σ’ ακτές που δε πατήθηκαν τις εχουνε κλεισμένες . Και σου τις δίνουν να γυρνάς στους τόπους της γαλήνης , να σεργιανάς στους λογισμούς , στις θύμησες να μείνεις . Σκιές απου ‘ ναι όμορφες , πιο όμορφες θα γίνουν , οντε στο φως θε να χαθούν τ’ ονείρων απού σβύνουν . Μέσ’ από τ’ όστρακο της γης ξαθέρι που γεννιέται , άγγιγμα , χάδι ορφανό , θύμηση που ξεχνιέται.

…Ο χρόνος είναι καλός μαζί σου όταν εχεις το χάδι στη ψυχή. Τότε ανοίγεται η αγκαλιά του ορίζοντα και χάνεσαι στους γκρεμούς του άπειρου . Ταξιδεύεις στους αφρούς του πελάγου που καρφώνονται με δύναμη σοτυς βράχους της επιθυμίας .Σημασία εχει ότι είσαι δεντρί στην ακρη της αβύσσου ταξιδευτή . Κοιτάς κατάματα το φτερωτό φως και γίνεσαι ένα μαζί του.     Και το χάδι είναι πάντα εκεί.Μιά απουσία παρούσα . Δυό σπίθες παίζουν με τον άνεμο . Και ο ξύλινος χρόνος μετρά τις ουλές των οριζόντων. Κάθε τέλος σημαίνει μια αρχή . Κοίτα κατάματα τη γυμνή σου σκέψη ταξιδευτή και μη στρέφεις το βλέμμα.Είναι μακριά το κοντά όταν γίνεται μια αρχή.Το σαλπάρισμα μιάς πειρατικής ιδέας είναι η αρχή. Να παραμείνεις πειρατής. Να κουρσεύεις τις στιγμές από την αρμάδα του χρόνου. Μια ρυθμική εναλαγή είναι το πετάρισμα της σκέψης και ύστερα το χάδι του γκρεμού.Ο άνεμος είναι συντροφος των μεγάλων αποστάσεων της αναζήτησης. Η εναλαγη είναι το διαφορετικό . Μικρές εκρήξεις του είναι που θα μορφοποιήσουν την εντροπία του συναισθήματος . Ένα παράθυρο ανοιχτό στη νύχτα. Είναι περίεργο ότι το σκοτάδι εχει ταυτηστεί με το φόβο της ανυπαρξίας . Είναι ζεστό το σκοτάδι . Είναι γεμάτο θύμησες.Ε΄ιναι το ταξίδι που θα παραμείνει ατελείωτο γι ‘ αυτό και είναι μαγικό.Το τέλος είναι το βιαιο φρενάρισμα του γνωστού και  η αρχή του άγνωστου.Το ότι δεν είναι κατι γνωστό δεν πάει να πει ότι είναι ανύπαρκτο. Κάποιες στιγμές το σκοτάδι γίνεται φως όταν το αγνωστο , γινεται γνωστό , εφικτό. Τότε , λένε , υπάχει .Δηλαδη πριν δεν υπήρχε επειδή απλά δεν το ήξερες ;. Είναι η γνώση που καθορίζει το υπάρχον ή την ανυπαρξία;. Τραγικέ ταξιδευτή . Το σκοτάδι και το φως θα συναντηθουν πάλι απόψε στο πειρατικό σου . Κοίταξε να φυλάξεις καλά το μπαρούτι μη τυχόν και εκραγεί το ‘’ είναι’’ σου και δημιουργήσεις στιγμές.Τραγικό , καημένο αγνωστο , θα σε μάθουν απόψε . Το φιλί της αβύσσου σε μάγεψε και ζητάς να χαθείς στους γκρεμούς της . Εκλεψε η αυγή τις ηδονές στο αλικο , παιχνιδιάρικο χαμόγελο της. Ο κόσμος τελειώνει στη ν κορύφωση .Το γνωστό πεθαίνει . Μετα το αγνωστο , το σκοτάδι , υφαίνει τα νήματα του καινούργιου. Μια σκιά που μιλά. Μια σιωπη – σκιά. Η σκιά είναι όμορφη στο φως . Τότε που χάνεται…

Και ύστερα βροντήξανε , τα σίδερα κι αρχίσαν , τύμπανα , σφαίρες και φωτιές κι οι ασκομαντούρες φρίξαν .Και φούντωσαν τα πέλαγα , ‘ πο λέξεις που δεν ειπαν , χείλη απού σφαλίστηκαν απ’ της οργής το συμπαν.Σκοτώθηκαν οι έρωντες και γίναν τα φτερά τους , στολίδι σ ‘ αρματα του νού , πελάγων , τα νερά τους . Σαν ηρθ’ η ώρα να διαβείς το σπήλι των ανέμων , βγάζεις φωνή , την γδύνεσαι , γδυτος εγίνεις δαίμων.Με φώτα , λόγια και χλιδές και ψέματα μεγάλα , θελεις να ‘ ρθω , μα δε χαλώ , βήματα πλέον άλλα.Γιατί ψηλά τα πέταξα κι ακούω , πεφτουν χάμε , λογια φτηνά απ’ είπες μου , σκιά μου , τώρα, άμε.

Στη νύχτα  δε ταιριάζουνε γιορτές και πανηγύρια , μόνο σκιές αμοναχές , της σιωπής γεφύρια.

Ξαθέρι εσυ των αστεριών της σιωπής το ταίρι , ποσες φορές μ ‘ ανταμωσες μονο η νυχτιά το ξέρει .

Μαχαίρι ο θυμός καρφώθηκε στου λογισμού τα σπλάχνα κι είναι το χάδι της ψυχής τραγούδι δίχως άχνα.

Αναζητώ τους ασκιανούς μέσα σ’ ερήμου δρόμους , ξαθέρι της αθιβολιάς κρατεί ‘ με απ’ τους ώμους.

Το αυριο δεν έρχεται , το χτες έχει περάσει κι είναι το τώρα πάντα εδώ , νυχτιές να σε κεράσει.

Κεντώ στιγμές μ’ αθιβολιές και με χορδές τα’ απείρου , νυχτιάς κι  αυγής αντάμωμα στην άκρη του ονείρου.

Δεντρί δεν βρίσκει η ψυχή σ’ έρημο σα θα φτάσει , στον εδικό της ασκιανό μόνο θα ξαποστάσει.

Οι χρόνοι κρύφτηκαν βαθιά σ ‘ ένα παλιό πλατάνι , σκάλισαν πόνους , σηκωμούς , αθιβολιάς βοτάνι.

Καιροί , τεχνίτες τ ‘ ουρανού , ταξιδευτές των πόνων , μεσ’ από χιλια χρώματα , μαύρο φοράτε μόνον.

Θάλασσα της ανατολής , ζηλεύω τους αφρούς σου , οντε θυμώνεις και χτυπάς στα βράχια του καημού σου.

Φως μου και πως εχάθηκες στου πέλαγου τσ’ αγκάλες και ματωβάφεις λογισμούς μ ‘ αθιβολιάς ψιχάλες.

Ειν ‘ σε μιαν άκρη ο μισεμός κι ο γυρισμός στην άλλη , τάζεις μου , Κίρκη , πέλαγα , στης λήθης την αγκάλη.

Φώς που υφαίνεις τις ευχές , στο εδικό σου υφάδι , θα ‘ θελα νήμα να γινώ , πόνου κρυφού το χάδι.

Ξύλινος χρόνος κελα’ι’δεί τσ ‘ ιριδισμούς του νου μου κι ειν ‘ μακρινή η ανάσα του στους τόπους τ ‘ ουρανού μου.

Ειν’ καταράκτης ‘ πο φωτιές , ψυχές , μακρά μου μάτια , που ξετυλίγουν τις σιωπές , ανάσες  αγρια άτια.

Θύμισες απ ‘ τα πέλαγα στα κάστρα τ ‘ αστεριώ σου , νυχτιά θα στείλω , να ‘ ναι αυτές , το χάδι στο λυγμό σου.

Μη μου μιλησεις κεραυνε γιατι ‘ μαι θυμωμένη και σπάω αμέσως τις σκιές δίχως να ‘δω ηντα μένει.

Γροθιά κάνω τη σκέψη μου σαφή και τη χτυπάω , πανω στων πόθων τα δέσμα κάθε νυχτια που σπάω.

Λάμα θα βάλω στη φωτιά που καίει στο μυαλό μου , να σημαδέψω μονομιάς το πιο σκληρό ασκιανό μου.

Αγριο άτι η καρδιά και δε θα τη κρατήσεις , βγάζει φωτιές και δε λογά  όνειρα κι αναμνήσεις.

Φύγε μακριά μου ασκιανέ γιατι θα σε φωτίσω και θα χαθείς και θα σβυστείς και θα σε λησμονήσω

Πάρε μου την ανάσα μου καημέ μου και λυγμέ μου , εις τους γκρεμούς τ ‘ αυγερινού πέταγμα χαρισε μου .

Αν έχει άκρη ο ουρανός κι ανάσα του τελειώσει θανε χαθεί ότι για ‘σε , καρδιά μου έχω νιώσει.

Εσυ που τη θωρρείς γυμνή την εδική μου σκέψη , αυγή , δες τη κατάματα , το βλεμμα σου μη στρέψει.

Καμμιά φορά είσαι αδερφός με ήλιους που δεν ξέρεις και διώχνουνε τους ασκιανούς , χρόνε απού θα φέρεις.

Ησουν μαζί μου οντε ‘ γω διψούσα στις αβύσσους και μου ‘ λεγες να νταγιαντώ , θεριά , ισος προς ισους .

Δεν το ξεχνώ το χάδι σου απλόχερα που δίνεις και για τον πόνο που ‘ χω ‘ γω τον εδικό σου αφήνεις.

Δεν κοίταξες ποτέ εσύ αν ήταν νύχτα ή μέρα , ήσουν εκεί οντε δακρυζα κρατώντας μου τη χέρα.

Στείλε το χάδι σου ουρανέ σε ‘ κείνον που λυγάει , μα πόνο δικό του σα πονώ , σαφή τον λησμονάει.

Νύχτα που βγαίνεις βιαστική στου στεναγμού τη δύση , ειν ‘ η δική μου σιωπή , λύκου πριν κυνηγήσει .

Θωρρείς καρδιά τους γυρισμούς , τους μισεμούς , τα λάθη , τα όρη δεν λυγίζουνε εις των καιρών τα πάθη.

Κατώφλι ειν ‘ το γέλιο σου και ξάπλωσα επάνω , ζεστή βροχή το γέννησε , ονειρο που δε χάνω.

( κατώφλι : σκαλάκι μπροστά από πόρτα )      

Ανθέ μου και γαρδένια μου , ρόδο και γιασεμί μου , είσαι τα’ αυγής η μυρωδιά , της νύχτας θύμηση μου.

Κάθε απού χα’ι’δεύεις μου , τσ’ ανθούς στα ονειρά μου , αέρι -  κλέφτη τ’ ουρανού , χάνω τη καταχνιά μου.

Διαφανομυρωμένη μου αυγή που ταξιδεύεις , θα ξεκινάς αιώνια , τέλος δε θα γυρεύεις.

Τραγουδιστή ομίχλη μου , πάχνη του μισεμού μου , είσαι τσ’ αυγής δροσοσταλιά στα φύλλα του λυγμού μου.

Χίλια καλωσορίσατε , αστρη του λογισμού μου , τ’ ονείρου ανεράιδες , αύρες του γυρισμού μου .

( αύρες : ελαφριοί άνεμοι , αλλά και θετική ενέργεια που δηλωνει η παρουσία.)

Παλεύει η νύχτα με το νού στων ασκιανών τ’ αλώνι και τ’ άρματα της σιωπής βγάζει και δυναμώνει.

Κραυγή πελάγου γέμισε των αστεριών τη βούργια κι ως τη γροικούν τα όνειρα , στράτα βρισκουν καινούργια.

Του άνεμου τη δύναμη που την αυγή γεννιέται , εχει τ’ ονείρου μαχητής που μ’ ασκιανούς χτυπιέται.

Σαν βρισκεσαι σ’ ένα βυθό στης άβυσσου τους δρόμους , γίνε δελφίνι απού βαστεί των ναυαγών τους ώμους.

Κι αν κάποια μέρα , μιαν αυγή η ευχή σου γίνει  αγρίμι , αστη στο φως κι ας πληγωθεί στ’ όνειρου το συντρίμι.

Ζήλεψες Αδη της Αυγής τη λάμψη και το γέλιο και της εστέλνεις σκοτεινιά , του κόσμου σου θεμέλιο.

Λόγια πολλά να μη μου λες , δεν εχουν σημασία , το αν θα στέκεις πλάι μου αυτό ‘ χει την αξία.

Απανεμιές των πόνων σου , το άγγιγμα , το χάδι , που δε φοβάται λογισμούς που στέλνει το σκοτάδι .

Πολλά τα έτη  σιωπή , λέγω σου κι ευχομαι σου , απού μου κάνεις συντροφιά , καλείς ‘με  κι ερχομαι σου.

Δε θα σ ‘αφήσω άνεμε το στεναγμό να λούσεις , γιατί ταχιά τον διαλαλείς τον πόνο που θ ‘ ακούσεις.

Κόσμε κρυφέ του λογισμού και πεθυμιά του νου μου , δεν ταίριαξες ποτέ χαρά στα ζάλα του καιρού μου.

Δεν σε σιμώνω ξαστεριά μα προτειμώ τα νέφη , φευγω μαζί τους στ ‘ ανοιχτά κι η θύελα μου γνέφει.

Θύελας συνονόματη και σόκαιρη του πόνου , είμαι και δε θα φοβηθώ το τέλειωμα του χρόνου.

Μαζί σου , μπ΄΄ορα , ξενυχτώ και ταχινή πορίζω και με τις χίλιες στάλες σου τα ‘ όνειρα καθαρίζω.

Ματωσες ρόδο της αυγής , μα ηταν ‘ πο γαλήνη , γιατι το φως σου χα’ι’δεψε παλιά πληγή που κλείνει .

Για μια στιγμή  μ’ αρνήθηκες ως λύκος τα παιδιά του , που τα ‘ γαπά μια διωχνει τα , μη ζούν εις τη σκιά του .

Σύνεφο γιάντα κουβελάς το ΄δακρυ τα ‘ ουρανού σου , που σε πονεί μα το φυλάς , ακρίτας του λυγμού σου .

Σκοτάδι μου και πως μπορείς στο φως να δραπετεύεις και πως γεννάς τους ασκιανούς και τις ψυχές πλανεύεις.

Τα όρη σε μαλώνουνε κάθε αυγή και δείλι , αγάπη , γιάντα αητους κάνεις να ζούν σε σπήλι.

Οντ ‘ ανταμώσουν τα ‘ αστρη σου , νύχτα μου , τα’ όνειρά μου , πες τους να μη γινούν ευχές και σβύσουν στη ματιά μου.

Εγω γροικώ που τργουδούν , τα όρη , τα χαράκια , για να χορευουν λεύτερα τα’ αγάπης τα ‘ αγριμάκια.

Την ταχινή επόρησα γροικόντας τη βροντη σου , μα κεραυνέ , δε σκιάζομαι , θα ‘ ρθώ εις τη γιορτή σου.

…Ακουσε με αυγή , λεει το όνειρο . Μακρόσυρτο γκοσπελ , οδηγεί σε εκσταση το δάκρυ του ορίζοντα . Ηδονικό ξέσπασμα του ουρανού , τα αραχνο’υ’φαντα σύνεφα , της πίστης , της εκπλήρωσης. Εφιπποι αστερισμοί καλπάζουν μέσα στον καπνό του τσιγάρου του σύμπαντος , την ομίχλη των συναισθημάτων του ταξιδευτή . Πέρασαν χρόνοι και καιροί , μα το παραμύθι των δράκων γράφεται ακόμα. Σε κάθε χαμόγελο , σε κάθε αγγιγμα , σε κα΄θε χάδι . Ξεσπά η καρδιά που απελευθερώνεται στο καλπασμα των αστερισμών και τέχει μαζί τους . Δεν υπάρχει τέλος , δεν υπάρχει αρχή . Μόνο παντοτινη ύπαρξη . Μόνο άπειρη ύπαρξη . Μια υπαρξη που συνέχεια γεννιέται και συνέχεια πεθαίνει . Συμβατικά όμως . Ουσιαστικά η ύπαρξη είναι η μνήμη του σύμπαντος που δεν χάνεται ποτέ. Η ζωή είναι η θύμηση αυτού που πάντα υπήρχε . Το σύμπαν θυμάται , γι ‘ αυτό είναι αληθινό. Επειδή σε αυτό δεν υπάρχει λήθη. Όλα είναι σημαντικά . Φτάνει να μην ξεχάσεις να θυμηθεις ταξιδευτή . Να θυμηθείς τον γνωστό – άγνωστο δρόμο , που ανοίγουν τα βήματα σου.

…Το φως δεν περιμενει . Το σκοτάδι δεν περιμένει . Το ταξίδι δεν περιμένει . Μην  περιμένεις και ‘ συ , ταξιδευτή του ονείρου.

…Οι ζωές των ποιητών μοιάζουν όμοιες , στον καθρέφτη ενός κόσμου που βαλτώνει στο βόλεμα του. Γιατί αυτός ο καθρέφτης θέλει να τις βλέπει όμοιες . Αλλά οι σκιές και οι ιριδισμοί του φωτός είναι εκεί , στο αντάμωμά τους και αναιρούν την εικόνα .  Επαναστατούν και χορεύουν έναν ξέφρενο χορό πάνω σε σπίθες μιάς φωτιάς που είναι το αίμα της αυγής , που είναι το αίμα του δειλινού , που είναι τα χίλια χρώματα μαζί που φτιάχνουν το μαύρο της νύχτας.Ο χορός ειναι εκεί και δεν αφήνει τον καθρέφτη σε ησυχία. Μικρά νωχελικά απογεύματα οι χορδές του ανέμου . Που παίζουν στον δικό τους ρυθμό , που ξεφεύγει από τους βαλτωμένους ρυθμούς του καθρέφτη , που θα τα ήθελε όλα  να είναι όμοια , ακίνητα , απαισιόδοξα . Πρόσεχε τα φτερά σου , λένε οι έρωτες στους ποιητές .

…Μέσα στα μάτια της λύκαινας , δυει η κραυγή . Και αυτή σωπαίνει . Είναι η ώρα να βγεί κυνήγι . Αρχηγός είναι της νύχτας .Αρχηγός είναι του δειλινού . Όταν τα πουλιά σωπάσουν , το φως και το σκοτάδι συναντιώνται , στο καλπασμα της μέσα στους αστερισμούς . Μοναχική και αξιοπρεπής η σιωπη , την συντροφεύει. Πέρα από την άκρη της ανάσας φέγγει το λιβάδι του κυνηγιού . Παντα όταν κάτι φεύγει , κάτι άλλο ερχεται . Και στο σημείο του ανταμώματος της απουσίας και της άφιξης , βρίσκονται , πάντα μαζί , το φως και το σκοτάδι , ετοιμα να αγαπηθούν.Δεν είναι αναγκη να ξέρεις τα λόγια του τραγουδιού για να χορέψεις .Φτάνει να ξέρεις τον ήχο του ανταμώματος . Κραυγή τα βήματα , όσο σιωπηλά κι αν είναι . Δηλώνουν παρουσία , αναιρούν την απουσία . Ο ρυθμός είναι επιλογή . Η επιλογή οδηγε’ι τα βήματα .Κι αυτά οδηγούν την εκφραση . Μια ομιλία δίχως λόγια . Μ απου είναι κατανοητή απ ‘ όλες τις γλώσσες του κόσμου , ανθρώπινου και μη , ορατού και μη.Γλυκαίνει πάντα η μέρα στη δύση της . Γιατί τότε είναι η ώρα του ανταμώματος με την επιθυμία . Μια γραμμή που μπορεί να χωρίζει αλλα που μπορεί και να ενώνει . Μια γραμμή που μπορεί να μορφοποιεί αλλα που μπορεί και να διαγράφει . Το βλέμμα του ορίζοντα , μια γραμμή , στη κραυγή της λύκαινας

…Διαμέσου της αβύσσου βρισκεται η λύση , η απάντηση στην ερώτηση του ανταμώματος. Εκεί στην άκρη της σιωπής , στην αρχή. Όταν θα διαβείς το κατώφλι , περιμένουν οι αστερισμοί.Εκεί είναι μαζί για πάντα το φως και το σκοτάδι .Εκεί δεν κυριαρχεί κανένα από τα δυό. Εκεί βρίσκεται μόνο το αντάμωμα.Και η σιωπή καπνίζει το  σέρτικο τσιγάρο του αιώνιου ‘’είναι’’.Αυτού που έχει μορφή αλλα δεν εχει σύνορα. Όλα είναι ορατά φτάνει να εχεις μάτια να τα δείς. Η θάλασσα όλο μολά με τα όρη . Οι κορυφές δε σηματοδοτούν τέλος , μηδέ εκπλήρωση. Οι κορυφες είναι εκεί που αρχίζει το είναι . Την αρχή . Δεν ξεχωρίζει το άπειρο από ψηλά . Δεν ξεχωρίζει το απειρο από χαμηλά . Το άπειρο είναι το εντός. Αυτό που πάντα ήξερες κι όμωςχρειαζόνταν μακρινά ταξίδια για να μπορέσεις να το δεις. Να φτάσεις εκεί που ήσουν πρίν την αρχή και μετά το τέλος. Είναι μακρύς ο δρόμος για το ‘’εντός’’. Εχει περιπέτειες . Είναι μια διαρκής ασκηση της συνέπειας του ατίθασου βλέματος. Είναι μικρό το άπειρο . Είναι τόσο δά . Γιατί περικλείει το όλον , την συνολική ενέργεια , το βρέσιμο , το χάσιμο , το αντάμωμα.Πρέπει να γδυθει η απεραντοσύνη τα περιτά της λούσα , για να φανεί το βλέμμα. Καθαρό , γυμνό , σαν τον ορίζοντα μετά την βροχή , όταν δεν έχει μείνει κανένα δάκρυ πια , μήτε της αυγής , μήτε της νύχτας. Εκεί  ολοι είναι οδηγοί και δεν υπάρχει κανένας ακόλουθος. Πρέπει να χαθείς για να βρεθείς .Πρέπει να ξεχάσεις για να θυμηθείς αυτό που ήξερες πάντα.Κι όταν θα γύρει η μοναξιά στο προσκεφάλι της ψυχής σου, μην την δι΄ξεις . Κάλεσε το φώς να την συντροφεύει. Το σκοτάδι τότε μπορει να ζηλέψει και να σου σκεπάσει τα όνειρα . Τότε είναι η ώρα που πρέπει να προχωρήσεις . Πέρα από τα αφιλόξενα χάδια της Κίρκης και να στραφείς σε άλλες πολιτείες. Εκεί θα έχεις αφήσει πίσω τα τραγούδια που πεθύμησες , μαδε βρήκες.Γι ‘ αυτό ακολούθησε τις δικές σου μουσικές , που τις ξέρεις και που βρίσκονται στα δικά σου παραμύθια.Το ταιριαστό είναι αυτό που δεν σε πληγώνει , ετσι  , μόνο για να γελάσει. Τα αόρη είναι οι φίλοι σου. Η θάλασσα είναι φίλη σου. Αλλα εσυ είσαι αέρας , ανεμος , θύελα και φυσωντας πάντα πορεύεσαι σε άγνωστα μονοπάτια .Θρυματίζεις τα βράχια καιφτιάχνεις  κάστρα με το χώμα τους . Και μετά ρίχνεις τους τοίχους των  κάστρων για να διαβεί το φως που τρέχει πιο πολύ από σενα, πιο πολύ από τον άνεμο. Και ας γελούν τα αταίριαστα. Δεν εχει σημασία. Κάποτε θα φύγεις από ότι νόμιζες ότι ήξερες. Κάποτε θα κάνεις αυτό που πραγματικά ξέρεις . Ένα άγριο χελιδόνι προτιμά να πεθάνει διαβαίνοντας τα πέλαγα , μέσα σε καταιγίδες , παρά να το τυλίξει το χιόνι στην αδίσταχτη λευκάδα του. Τότε το σκοτάδι θα ξανασυναντηθεί με το φως και το παιχνίδισμα τους δεν θα χρειάζεται πιά φάρους. Οι φάροι θα έχουν πιά γκρεμιστεί γιατί ετσι θα πρέπει τότε.Τα ψεύτικα σύνεφα δεν αντέχουν τις πραγματικές θύελες που κρυβονται μέσα στο όνομα σου . Εσύ ! Που δεν ανήκεις πουθενά. Που είσαι αιώνιος ταξιδευτής των ονείρων.

…Εχει ανάγκη από ζέστη το σκοτάδι και από δροσιά το φως καθώς ταξιδεύουν μαζί , για μια στιγμή , μια εναλαγή . Πέρα από αυτό που είναι γνώριμο.Χορεύουν. Και ο χορός αυτός τι λες να ‘ ναι ; Ισως και μια εναλαγή είναι κι αυτός από το σημείο που ησουνα σε ένα άλλο σημείο , μακρύτερα , ακούγοντας το ρυθμό της καρδιάς του φάρου .

…Να λοιπόν που ο φάρος επανήλθε και ψιθυρίζει πάλι .

…Κρυφέ ταξιδευτή του ονείρου , μη κρύβεις τον λυγμό σου . Οσο και να σου φωνάζει η σιωπή μην την ακούς , μην πας κοντά της . Γιατί έχει τα μάτια της Κίρκης . Εκεί είναι θυμωμένο το σκοτάδι . Μην βρεθείς κοντά στο θυμό του . Φώναξε το φως να το χα’ι’δέψει

Στη βούργια βάζω του καημού , την εμορφιά σου ζήση , ότι με αίμα γράφτηκε δεν ημπορει να σβύσει.

Μάτωσε πάλι η αυγή και εβαψε με αίμα , ρόδο απου γεννήθηκε στου λογισμού το βλέμμα.

Χιλιάδες άνθη σου ‘ πεψα π’ ο Μάης είχε στείλει , να φέρνουν πάντα άνοιξη στου λογισμού το σπήλι.

Μάη απου γεννήθηκες , μιλάνε πάντα οι μοίρες και λέγουσι πως θα σβυστεί κρυφος καημός που πήρες.

Εις το πηγάδι της νυχτιάς νερό πολύ εγίνει , πηγή του η αθιβολιά που δάκρυα αφήνει.

Κι αν εφυτρώσουνε καημοί στου νού σου το μποστάνι , θα ορμηνεψω της αυγής , σαφή να τους ξεράνει.

Μη  ξεθωριάζεις Μάη μου , φύλα τα χρώματα σου , να μην τα βρίσκουν οι καημοί π ‘ ερχονται στον οντά σου .

Φτιάξε με ρόδα του Μαγιού , της μοίρας σου στεφάνι να το ‘ χει να στολίζεται στης ζήσης ο σεργιάνι.

Ανθός Μαγιού εφόρεσε κόκκινο πανωφόρι , για να του κρύβει τις πληγές που ‘ κανε ξεροβόρι .

Κάποτε ήταν ένας γέρος ινδιάνος που είχε μανία να μαζεύει φτερά.Οταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει , είπε πως κανένα φτερό δεν πρέπει να χάνεται . Γιατί κάποιος το άφησε καθώς πετούσε και όποιος το βρεί θα πετάξει κι αυτός . Τότε ο μικρότερος πολεμιστής απ ‘ όλους , του είπε ότι για να πετάξεις , πρέπει να βγάλεις ο ίδιος νεογέννητα φτερά . Αλλιώς δεν γίνεται . Ο γέρος έμεινε σιωπηλός , δεν ξαναμάζεψε φτερά , όμως δεν πέταξε και αυτά που είχε . Περίμενε , τιμώντας το πέταγμα .

Στη βούργια βάζω τση καρδιάς του ερωντα τα πάθη κι ως είναι χιλιοπλούμιστη , πικρεςκρυβει και λάθη.

Γυαλί σπασμένο η μοναξιά σε χιλιαδυό κομμάτια , χορευωεγωξυπολητη , κοιτόντας ‘ σε στα μάτια.

Ηλιος φεγγάρι φεγγουνε , δινουν την εμορφιά τους , γελουνε , μα δεν εχουνε ταίρι στη μοναξιά τους.

Δεν εχειταιρι η μοναξιά , για να μην είναι μονη , φωλιάζει νυχτα στις καρδιές , ετσά , να μη κρυώνει.

Αν σβύσει η νυχτα και χαθεί , δε θε να ‘ ρθει η μέρα , δε θα ‘ χει ο χρόνος εμορφιά κι ονειροεκει πέρα.

Χατήριεγω του λογισμου να ξερεις δε θα κάνω γιάε τα μαυρομανικα φτερά στους ωμους πάνω.

Νυχτιά ειν ‘ η αγάπη σου , αλητισα κι αγία , μα ‘γω την εχω φυλακτό , κατάρα κι ευλογία.

Σαν αγριοςπολεμιστης που κονταροκτυπιέται , είναι η καρδιά που πονεσε μα όρθια κρατιέται.

Αντιθετοι άνεμοι ειμαστε κι αντίθετα φυσούμε , βοριάς εγω , νοτιάς εσυ , γι ‘ αυτό θ ‘ ανταμωθούμε.

Μαχαιρι βάζω στη φωτιά που καίει τη καρδια μου και τα ‘ ακουμπάω στη πληγη , να κλεισει , του σεβντά μου.

Ιδρωσε η λόγχη του ματιού , αλλα δεν ηταν δάκρυ , ψιχάλα σκεψηςητανε στου λογισμου την άκρη .

Ως νεφη που γνωρίζουνε του κεραυνού το αιμα , λόγια μου λεει η σιωπή , με της ψυχης το βλέμα.

Κυκλοφορει το βιβλιο της Ορσας Δρετακη : Στο θρο'ι'σμα του φεγγαριου απο τις εκδόσεις Γαβρηιλιδης .2013. Θα το βρητε σε ολα τα βιβλιοπωλεια. Επισης μπορειτε να το προμηθευτητε και απο την ιστοσελιδα των εκδοσεων Γαβρηιλιδης.Τιμη πωλησης : 7,46 ευρω.

Κυκλοφορει το βιβλιο της Ορσας Δρετακη : Στο θρο'ι'σμα του φεγγαριου απο τις εκδοσεις Γαβρηιλιδη .2013. Μπορειτε να το βρητε σε ολα τα βιβλιοπωλεια . Τιμη πωλησης 7,46 ευρω.

Μην ανημένεις , θα πονείς και δε θα βρεις την άκρη , ζάλα ομάδι με το φως , σβύνουνε κάθε δάκρυ.

Πολλα σημάδια μη θωρρείς , χορευε ‘ συ και ‘ ξα σου , το φως απού ξημέρωσε θα ‘ ρθει εις τον οντά σου.

Να το θαρρείς πως τιποτε δεν είναι δεδομένο και είναι θάνατος μικρός , πίστη στο πεπρωμένο.

Στην αγκαλιά της άβυσσου σαν είσαι πίστεψε το , πως ότι κι αν δωρίζει σου , σαφή διάγραψε το.

Σύνεφο , στο σακάκι σου , φεγγάρι ξεχασμένο , τσιγάρο νυχτιά που κάπνισε και είναι εδά σβυσμένο.

…Όμως γιατί , αυτές τις μέρες ο φάρος είναι σιωπηλός ; Γιατι θέλεις να είσαι μακριά από τον φάρο ; Ένα τραγούδι που μιλάει για την επιθυμία , ο άνεμος. Και τα φύλλα χορεύουν μαζί με το σκοτάδι . Μα , που είναι το φώς ; Είχε δουλειές σήμερα . Ακροβατούσε στο κενό και ήταν απασχολημένο με αυτό το γεγονός . Ξέρεις γιατι δεν φοβούνται οι ακροβάτες ; Γιατί , το χάος , το κενό , ο γκρεμός , είναι φίλος τους και χαίρονται κάθε φορά που τον βλέπουν να ανοίγει την αγκαλιά του να τους δεχθεί , ενώ ταυτόχρονα τους προτρέπεινα αρνηθούν αυτή την αγκαλιά και να παίξουν με τις ισοροπίες του άπειρου ‘’εντός’’. Δεν μπορείς να πέσεις από την άκρη του  άπειρου όταν έχεις μάθει το πέταγμα …

…Το σκοτάδι περιμένει καθώς το φως τρέχει . Αν έτρεχαν και τα δυό , ίσως ποτέ να μην γινόνταν το αντάμωμα.Και ύστερα , το σκοτάδι στέλνει τους αγγελιοφόρους του , να πουν στο  δειλινό να βιαστεί , να πουν στην αυγή να βιαστεί . Περίεργα βιαστικό είναι το σκοτάδι . Είναι γιατί το ενδιαφέρει η συνάντηση . Κρυφακούει μέσα από τις γρίλιες της σκέψης , πολλές φορές αναστατώνει τα ξωτικά και τότε αυτά γεννούνε παραμύθια κάτω από τις χορδές του χρόνου. Θέλει ν ‘ ακούει ιστορίες ο χρόνος στο ατέλειωτο ταξίδι του.

…Αντίθετα με ότι  πιστεύεται για τα ταξίδια , σημασία έχει να τα ξεκινήσεις . Το πραγματικό ξεκίνημα , είναι ένα κλείσιμο του ματιού του φωτός στο σκοτάδι. Και αυτό σκιρτά κάθε φορά , σαν έφηβος που δεν το περιμένει το ‘’ναι’’. Ξεκινάς ένα ταξίδι , όταν είσαι έτοιμος για το αντάμωμα . Κι ας μη το ξέρεις αυτό που θ ‘ ανταμώσεις

…Αντίθετα με ότι  πιστεύεται για τα ταξίδια , σημασία έχει να τα ξεκινήσεις . Το πραγματικό ξεκίνημα , είναι ένα κλείσιμο του ματιού του φωτός στο σκοτάδι. Και αυτό σκιρτά κάθε φορά , σαν έφηβος που δεν το περιμένει το ‘’ναι’’. Ξεκινάς ένα ταξίδι , όταν είσαι έτοιμος για το αντάμωμα . Κι ας μη το ξέρεις αυτό που θ ‘ ανταμώσεις

…Είναι κι αυτή η βροχή που ποτέ δεν ερχεται .Είναι κι αυτό το δάκρυ που δεν καταδέχεται να εμφανιστεί στη σκηνή σου.Γιατί ποθεί το μοίρασμα , το χάδι που φοβάται.Γιατί το χάδι , σαν ενας περιπλανόμενος μάγος θα το εξαφανίσει ψιθυρίζοντας την πιο ενδελεχή ευχή σου. Και ‘ συ θα τον προσπεράσεις χωρίς να του δώσεις ούτε μια δεκαρίτσα. Και αυτός θα γελάσει , βγάζοντας το καπέλο του και χαιρετώντας σε.Και τότε εσύ μέσα στη βιασύνη σου , θα σταθείς. Θ ακάνεις μμουσική παύση , θα παίξεις τη σιωπή και θα γυρίσεις να τον κοιτάξεις . Ετσι καθώς στεκεται μέσα στο πλήθος των σκεψεών σου , επαναστατικά γελαστός. Θα γελάσεις και ‘συ και τότε η σιωπή θα υποκλιθει . Και τότε θα χορεύουν οι σκιές με τις ηλιακτίδες.Και το ποιημα θα ψάχνει τον ποιητή του , που είναι χαμένος στην ομίχλη. Μην νομίζεις ότι το άπειρο είναι μακριά .Είναι μέσα σου .

…Όταν μάθεις να παίζεις με τις σιωπές θα συνυπάρξεις . Εκεί που κλείνει ο κύκλος , η δύση και η ανατολή γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή τέλος και αρχή . Το ίδιο σημείο τέρμα και αφετηρία. Αρκεί να γινεις βιρτουόζος των σιωπών, Για να μπορεί μετα να ακουστεί το βροντερό ξέσπασμα του κεραυνού που χαράζει ανεξίτηλα , όπως αυτός νομίζει τουλάχιστον , τα στήθη των οριζόντων , αφήνοντας ένα σημάδι που θα χαθεί στο πρώτο φως .Οι σιωπές , οι μουσικές παυσεις , είναι επαναστατικές. Αλλάζουν τα πάντα.Κανένα μοτίβο δεν είναι το ίδιο μέσα σ’ αυτές. Είναι βροντερές , υποχθόνιες και συνωμοτικές.   Γιατί αναιρούν το συνηθισμένο .Γιατί θα δώσουν το ρυθμό της έκρηξης .Γιατί ανασυντάσουν τις δυνάμεις για την πιο κρίσιμη επίθεση στις βαλτωμένες πληγές , τις οποίες τςλικά θα θεραπεύσουν . Ζώντας μέσα στη φωτιά των αστερισμών , το φως και το σκοτάδι , συνωμοτούν , στα κρυφά λημέρια των ονείρων . Και η σιωπή τα βοηθά και καλύπτει τα ίχνη τους , να μην τα βρεί αυτό που έχει περάσει ανεπιστρεπτί , μα που από ένα πείσμα θα ήθελε να τα σκοτώσει . Να σκοτώσει το καινούργιο που το απειλεί.Γιατί μέσα στο καινούργιο είναι η πραγμάτωση της ψυχής , που αναιρεί την καθεκυστηία  τάξη του.Κανένα καθεστώς δεν θέλει το καινούργιο , γιατί τότε θα πάψει πλέον να είναι καθεστός.Ο βολεμένος του εαυτός θα χαθεί .Γιατί το καινούργιο είναι κίνηση , ο χορός , με συνδιασμούς άπειρων βημάτων , στην εκρηκτική μουσική που έρχεται πάντα μετά την παύση , μετά από την σιωπή. Και είναι αναπάντεχα αυτά τα βήματα . Διαφορετικά. Και κορυφώνονται σε όρη απάτητα . Εκει  που το μόνο πανωφόρι του γυμού ονείρου είναι ο άνεμος , είναι τα φτερά που παίζουν με τον άνεμο , είναι το ταίρι της αλήθειας. Το πραγματικό ‘’είναι’’ . Γιατί κοιτάμε στον καθρεφτη ; Για να δούμε αυτό που ξέρουμε ; Ή να δούμε αυτό που πραγματικά ‘’είναι’’ .Νομίζεις ότι ξέρεις τις σκιές , τα χρώματα , το φως , μεχρης ώσπου , ενας εμπειρος ζωγράφος σου εξηγήσει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Αυτό που νομίζεις ότι σου είναι οικείο , ουσιαστικά δεν το ξέρεις , γιατί δεν ξέρεις πώς να το βλέπεις.Πρέπει να εχεις αλήθεια για να το δεις πραγματικά, να ξεφύγεις από τον βολεμένο νού σου .Να παιξεις πέρα από τις νότες . Να χαθείς , για να μπορέσεις να βρεθείς.

Το γέλιο βρήκα στις πληγές που ‘ ναι βαθιά κρυμένες , δε θα τις βρεις κι αν ψαξεις τις , γιατι ‘ ναι μαγεμένες.

Και είπα στους αστερισμούς που δείχνουνε το δρόμο , ‘ γω της καρδιάς μου ακλουθώ , τον δύσκολο το νόμο.

Γιάντα ματώνεις χαραυγή κάθε που ξημερώνεις , ισως γιατι πληγώνεσαι , οντε θεριά μερώνεις.

Γιάντα ματώνεις μέρα μου , κάθε απού βραδιάζει , μ’ ότι είδες κι ότι ακουσες , το αιμα σου σταλάζει .

Γιάντα σκοτάδι μου βαθύ είσαι μαυροντυμένο κι αν μου θυμίζεις , το ξεχνώ , του Άδη το γραμμένο.

Και ύστερα βροντήξανε , τα σίδερα κι αρχίσαν , τύμπανα , σφαίρες και φωτιές κι οι ασκομαντούρες φρίξαν .Και φούντωσαν τα πέλαγα , ‘ πο λέξεις που δεν ειπαν , χείλη απού σφαλίστηκαν απ’ της οργής το συμπαν.Σκοτώθηκαν οι έρωντες και γίναν τα φτερά τους , στολίδι σ ‘ αρματα του νού , πελάγων , τα νερά τους . Σαν ηρθ’ η ώρα να διαβείς το σπήλι των ανέμων , βγάζεις φωνή , την γδύνεσαι , γδυτος εγίνεις δαίμων.Με φώτα , λόγια και χλιδές και ψέματα μεγάλα , θελεις να ‘ ρθω , μα δε χαλώ , βήματα πλέον άλλα.Γιατί ψηλά τα πέταξα κι ακούω , πεφτουν χάμε , λογια φτηνά απ’ είπες μου , σκιά μου , τώρα, άμε.