Είναι γλυκο τα ‘ αποβραδο , ησυχο , όμως ‘πε μου , αν θα σε δω στα ονειρα, που εκανα ποτε  μου.

Σ’ ένα βυθο , που σα σεβντας , ποθει να σε μαγεψει, σε νανουριζει τα’ ονειρο , μα ‘συ εχεις μισεψει.

Ησουν δεντρι και σ ‘ εκοψε , του κεραυνου η μπορα, τωρα διαβαινεις , περπατας, στων  ασκιανων τη χωρα.

Αναρωτιεμαι , των καιρων , τα εχει και τα θελω , ποια μοιρα να τα εγραψε , της βγαζω το .. καπελο.

Καμπανες μεσ’ το σουρουπο κι ο ηλιος που κοιμαται , που ‘ ναι η ψυχη σου , πως περνα  και που περιπλαναται.

Αχτιδες τ’ ηλιου , της βροχης τις σταλες , τις χα’ι’δευουν , των ομαθιων σου χρωματα, μεσα τους ταξιδευουν.

Σ’ ειδα με τη ματια του νου και γεμισα ελπιδα , πουλι βρεγμενο που ‘ φυγε , μεσ’ απ ‘τη καταιγιδα.

Εισαι βιγλατορας ψηλα , στο εμπα της ψυχης μου και τη φυλας απ ‘ το καημο , της ζησης , της δικης μου.

Γαρδενια μου ολανθιστη και μοσχομυρισμενη ‘συ μονο ξερεις , τη καρδια γιαντα κρατω κλεισμενη.

Κοσμε απεραντα μικρε κι αγαπη μου ‘φευγατη’ , τα λογια είναι ομορφα , όταν σημαινουν κατι.

Χαρακωσε ο ανεμος τις μπορες τσι ψυχης μου  κι αποης βγηκε ξαστερια , στα ορη της ζωης μου.

Εγω κλουβι δεν ακανα ποτε μου τη καρδια μου , μητε για ‘ σε αγαπη μου , γι , για την αφεντια μου.

Περνανε χρονοι και καιροι , φεγγαρια και αστερια κι ανε γυριζει ο τροχος ειν ‘ μεσ’ τα δυο σου χερια.

Θανε σε δω στα πελαγα , σαν αλμυρη σταγονα , που καιγεται ηλιοφωτη , χαμενη στον αιωνα.

Ανατριχιαζει η καρδια , κοντα σου σα σιμωνει κι ακουγεται σα το σφυρι , απου χτυπα στ’ αμονι.

Ανε γενει ο αναμος πετρα που θα ραγισει , θα σε ξεχασει κι η καρδια , στ’ ονειρου της τη δυση.

Ανε γινοσουν θαλασσα και ‘γω βυθου πετραδι , στων καθαρων σου των νερων , να λουζομαι , το χαδι.