Θεριο που γεννησε το φως και σκοτος δε φοβαται , ειν ‘ η καρδια οντ’ αγαπα , μεσ’ τη φωτια κοιμαται.

Σβυνει το φως μεσ’ της νυχτιας τις μαυρες βλεφαριδες  και στο φιλι σου μεθυσαν των αστεριων οι ακτιδες.

Ποσο μισω να σ’ αγαπω μα σου το λεω αληθεια , μη μ’ αγαπας , οσο κι αν θες, μοναχα από συνηθεια.

Αν της καρδιας τα’ ακρονυχα τα εχεις ματωμενα , θα πει πως εκυνηγησες , ονειρα δακρυσμενα.

Χιλιες ανασες μακρυα , χιλιες βροχες και πονοι , μα η ψυχη γαληνεψε κι ότι αγαπα ενωνει.

Ειν’ καταρακτης η χαρα και γελιο κρουσταλενιο , μοκρο παιδι π ‘ αγκαλιασε , φιλο μαργαριτενιο.

Μοιαζει με δεντρο η χαρα , στο κλαμα οντε φτανει , χιλιω λογιω τα χρωματα , περνει για να πεθανει.

Πετρα στα θε’ μελα του νου , ειν ‘ της καρδιας το λαθος, μαρμαρωμενο πελαγο . ‘ κειος που δεν εχει παθος.

Κι αν ηθελα να σ’ αρνηθω , να φυγω από κοντα σου , στο σταυροδρομι του καημου , θα περνω  τα φιλια σου.