Η μερα ξεντυθηκε το φως κι αμεσως νυχτα εγινει , μαγισσα με δυο προσωπα , τα’ αγαπης σου η δυνη.

Σε διστρατο αν θα βρεθεις και δε νογας που εισαι , παρε τη στρατα της ψυχης , απου σου λεει ζησε.

Να ‘ μουν πετροχελιδονο να’ ρθω το καλοκαιρι κι αποης μεσ’ τη χειμωνια , να φευγω σ’ αλλα μερη.

Στο πεισμα ολων των καιρων , κοιτα το περιστερι , απου περναει τη ζωη , μ’ ένα μοναχα ταιρι.

Αν μοιραστεις τη μοναξια , στα δυο αν τη κοψεις , θα δεις δεν είναι μονη της , εχει κι αυτή δυο οψεις.

Όπως ανθιζει ο ανθος στ’ ηλιου το μαξιλαρι , ετσα ν ‘ ανθιζει η νιοτη σου , να ‘ ναι μαργαριταρι.

Οντε γεννιεται μια ψυχη , γεννιεται η πλαση ολη  και παιζει λυρα η αυγη , στ ‘ αγαπης το περβολι.

Καστρι ψηλο και απαρτο π ‘ αγγιζει τα ουρανια , ειν ‘ η ψυχη οντε τιμη ν, εχει και περιφανεια.

Εξενητευτηκε ο καημος απ ‘ της ψυχης τα μερη , καρπος απου μεγαλωσε στου χρονου το λημερι.

Δε σε μυριζω γιασεμι , μοναχα να θωρρω σε, μη χασεις την ανασα σου και μαραθεις , χαρω σε.

Εις της ψυχης σου τον οντα’ θα ‘ ρθω να γαληνεψω , απ ‘ εχει φως , αεριδες  κι αν τον χτυπουν απ ‘ εξω.

Θανε φυλαξω τους καημους στου ηλιου το μετοχι , να ‘ χουνε φως να ‘ λιαζονται , πικρη μην είναι λογχη.

Εμαζεψα απ’ το μπετι σου λογιω λογιω κορφαδες κι εφτιαξα ορη λευτερα, στου νου μου τις αραδες.

Φυσηξε η ανασα σου , ανεμο στα πανια μου και εξεκινησε η ψυχη , ταξιδι στ’ ονειρα μου.

Ειδα στα φωτα του βορα’ μια υφαντρα να υφαινει , να πλεκει αστρα κι ερωτες , κλωστη να μην της μενει . και πηρε υστερα το φως , απ ‘ τ’ ουρανου το βλεμα και ειδε μεσ’ τα ματια σου , του κεραυνου το αιμα.

Ειδα τα σταχυα , θαλασσες στο φως να κυμματιζουν , καημους που κοβει ο θεριστης , γη και νερο χαριζουν.

Εχει η καρδια σου απλοχωρια μα μεσα δε με βαζεις , ηντα τη θελεις τη πηγη , νερο χωρις να βγαζεις.