Θέλω δυό στάλες να ‘ μαστε ιδιας βροχης το δάκρυ , να γινουμε ένα μες ‘ τη γης στου στεναγμου την ακρη.

Ξύπνα αστέρι αυγερινέ αιμα τα’ αυγης και  ρώτα , γιάντα καρδιά μου τραγουδάς στο δάκρυ πρωτα πρωτα.

Υστερα από το υστερα και στο μετά του πόνου , πληγη ποιος ειδε που ‘ κλεισε στο πέρασμα του χρόνου .

Θελω να γινω γητευτης τα’ ανέμους να γητεύω , για να μου φέρουν πεθυμιές κι όνειρα που γυρεύω.

Στης λήθης τα ‘ αχνοφέγγισμα κοιμάται η μνημοσύνη και τ ‘ όνειρα πολεμιστες που μάχονται για ‘ κεινη.

Το φως του δρόμου, της ψυχης φτιάχνει το παραμυθι , στου νου τα καστροσύνεφα , φέγγουνε χιλιοι μύθοι.

Κόσμε τα ‘ αγγέλω απου ζεις στις στάλες τα ‘ αστεριων σου , στην άχνα σου ελπιζουνε τα  πλήθη των παιδιων σου.

Στου λογισμού τα ‘ ανταμωμα , στης σκέψης το μιτάτο, θανε σε βρω , αθιβολή , στο βλέμμα από κάτω .