Μη σκιάζεσαι σκοτάδι μου το φως που ανασαίνεις , γιαντα ‘ ναι πάντα οι ακιανοί , τόποι να μ ‘ ανημένεις.

Στων αστεριών τα τρίσβαθα , στις χαρακιές του χρόνου , αν θα με ψάξεις θα με βρεις στη στάλα κάθε πόνου .

Οσα που ετραγούδησε τσ’ αγάπης το δοξάρι , να οδηγούν τα ζάλα σου στης ομορφιάς τη χάρη.

Οσοι ορισμοί κι αν λογιστώ , οσοι ορισμοί κι αν δώσεις , δέντρο, μαστίχας άρωμα , βγάζει αν το πληγώσεις .

Μαντεψε ηντα θα σου πω , φως μου μα και σκοτάδι , ανέμοι δρύδες δυνατοί , γητεψανε το χάδι .

Νύφη του κρύου θα σβυστείς στου ήλιου τις αγκάλες , ‘ κειός π ‘ αγαπάει χάνεται στης άβυσου τις σκάλες .

Γυμνού σπαθιού η ξαστεριά του κρύσταλου η χλωμάδα , γυμνές καρδιές π ‘ αναζητούν τα ‘ ονείρου την αρμάδα.

Στου νου σου τις αστροφεγγιές θα νυχτοπερπατήσω , για να θωρρώ τις σκέψεις σου δίχως να σε ρωτήσω .

Κρουσταλιασμένους άνεμους σ ‘ ένα ποτήρι πίνω , χιλιες νυχτιές σ ‘ αντάμωσα και χιλιες δυό σ ‘ αφήνω.