Παλεύει η νύχτα με το νού στων ασκιανών τ’ αλώνι και τ’ άρματα της σιωπής βγάζει και δυναμώνει.

Κραυγή πελάγου γέμισε των αστεριών τη βούργια κι ως τη γροικούν τα όνειρα , στράτα βρισκουν καινούργια.

Του άνεμου τη δύναμη που την αυγή γεννιέται , εχει τ’ ονείρου μαχητής που μ’ ασκιανούς χτυπιέται.

Σαν βρισκεσαι σ’ ένα βυθό στης άβυσσου τους δρόμους , γίνε δελφίνι απού βαστεί των ναυαγών τους ώμους.

Κι αν κάποια μέρα , μιαν αυγή η ευχή σου γίνει  αγρίμι , αστη στο φως κι ας πληγωθεί στ’ όνειρου το συντρίμι.