Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Ματωσες ρόδο της αυγής , μα ηταν ‘ πο γαλήνη , γιατι το φως σου χα’ι’δεψε παλιά πληγή που κλείνει .
Για μια στιγμή  μ’ αρνήθηκες ως λύκος τα παιδιά του , που τα ‘ γαπά μια διωχνει τα , μη ζούν εις τη σκιά του .
Σύνεφο γιάντα κουβελάς το ΄δακρυ τα ‘ ουρανού σου , που σε πονεί μα το φυλάς , ακρίτας του λυγμού σου .
Σκοτάδι μου και πως μπορείς στο φως να δραπετεύεις και πως γεννάς τους ασκιανούς και τις ψυχές πλανεύεις.
Τα όρη σε μαλώνουνε κάθε αυγή και δείλι , αγάπη , γιάντα αητους κάνεις να ζούν σε σπήλι.
Οντ ‘ ανταμώσουν τα ‘ αστρη σου , νύχτα μου , τα’ όνειρά μου , πες τους να μη γινούν ευχές και σβύσουν στη ματιά μου.
Εγω γροικώ που τργουδούν , τα όρη , τα χαράκια , για να χορευουν λεύτερα τα’ αγάπης τα ‘ αγριμάκια.
Την ταχινή επόρησα γροικόντας τη βροντη σου , μα κεραυνέ , δε σκιάζομαι , θα ‘ ρθώ εις τη γιορτή σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου