Ζήλεψες Αδη της Αυγής τη λάμψη και το γέλιο και της εστέλνεις σκοτεινιά , του κόσμου σου θεμέλιο.

Λόγια πολλά να μη μου λες , δεν εχουν σημασία , το αν θα στέκεις πλάι μου αυτό ‘ χει την αξία.

Απανεμιές των πόνων σου , το άγγιγμα , το χάδι , που δε φοβάται λογισμούς που στέλνει το σκοτάδι .

Πολλά τα έτη  σιωπή , λέγω σου κι ευχομαι σου , απού μου κάνεις συντροφιά , καλείς ‘με  κι ερχομαι σου.

Δε θα σ ‘αφήσω άνεμε το στεναγμό να λούσεις , γιατί ταχιά τον διαλαλείς τον πόνο που θ ‘ ακούσεις.

Κόσμε κρυφέ του λογισμού και πεθυμιά του νου μου , δεν ταίριαξες ποτέ χαρά στα ζάλα του καιρού μου.

Δεν σε σιμώνω ξαστεριά μα προτειμώ τα νέφη , φευγω μαζί τους στ ‘ ανοιχτά κι η θύελα μου γνέφει.

Θύελας συνονόματη και σόκαιρη του πόνου , είμαι και δε θα φοβηθώ το τέλειωμα του χρόνου.

Μαζί σου , μπ΄΄ορα , ξενυχτώ και ταχινή πορίζω και με τις χίλιες στάλες σου τα ‘ όνειρα καθαρίζω.