…Μέσα στα μάτια της λύκαινας , δυει η κραυγή . Και αυτή σωπαίνει . Είναι η ώρα να βγεί κυνήγι . Αρχηγός είναι της νύχτας .Αρχηγός είναι του δειλινού . Όταν τα πουλιά σωπάσουν , το φως και το σκοτάδι συναντιώνται , στο καλπασμα της μέσα στους αστερισμούς . Μοναχική και αξιοπρεπής η σιωπη , την συντροφεύει. Πέρα από την άκρη της ανάσας φέγγει το λιβάδι του κυνηγιού . Παντα όταν κάτι φεύγει , κάτι άλλο ερχεται . Και στο σημείο του ανταμώματος της απουσίας και της άφιξης , βρίσκονται , πάντα μαζί , το φως και το σκοτάδι , ετοιμα να αγαπηθούν.Δεν είναι αναγκη να ξέρεις τα λόγια του τραγουδιού για να χορέψεις .Φτάνει να ξέρεις τον ήχο του ανταμώματος . Κραυγή τα βήματα , όσο σιωπηλά κι αν είναι . Δηλώνουν παρουσία , αναιρούν την απουσία . Ο ρυθμός είναι επιλογή . Η επιλογή οδηγε’ι τα βήματα .Κι αυτά οδηγούν την εκφραση . Μια ομιλία δίχως λόγια . Μ απου είναι κατανοητή απ ‘ όλες τις γλώσσες του κόσμου , ανθρώπινου και μη , ορατού και μη.Γλυκαίνει πάντα η μέρα στη δύση της . Γιατί τότε είναι η ώρα του ανταμώματος με την επιθυμία . Μια γραμμή που μπορεί να χωρίζει αλλα που μπορεί και να ενώνει . Μια γραμμή που μπορεί να μορφοποιεί αλλα που μπορεί και να διαγράφει . Το βλέμμα του ορίζοντα , μια γραμμή , στη κραυγή της λύκαινας