Ζητάς κρυφές αναπνοές στα κρυσταλένια κρίνα , αυγής μικρής να σ’ οδηγούν κατά πως ξέρουν ‘ κείνα .Και μακρινούς αστερισμούς χρόνια πολλα χαμένους , να σ’ ορμηνέψουν στους γκρεμούς τσ’ αβύσσου , ξεχασμένους. Και ξωτικά απού ευχές κρατούνε μαγεμένες , σ’ ακτές που δε πατήθηκαν τις εχουνε κλεισμένες . Και σου τις δίνουν να γυρνάς στους τόπους της γαλήνης , να σεργιανάς στους λογισμούς , στις θύμησες να μείνεις . Σκιές απου ‘ ναι όμορφες , πιο όμορφες θα γίνουν , οντε στο φως θε να χαθούν τ’ ονείρων απού σβύνουν . Μέσ’ από τ’ όστρακο της γης ξαθέρι που γεννιέται , άγγιγμα , χάδι ορφανό , θύμηση που ξεχνιέται.