Ολου του κόσμου τις αυγές , τα δειλινά , τις νύχτες , στα μεθυσμένα των χρησμών τ ' άγνωστα λόγια ρίχτες. Νόημα θα ' χουν όπως θές , πολλά θα γίνουν , λίγα , στις όχθες του Αχέροντα να βρώ τους μύθους πήγα . Και της Στυγός τα μυστικά μου τα ' πε το σκοτάδι , π' ακροβατούσε στις ψυχές , στις αγκαλιές του Αδη.Να θυμηθείς οτι ήξερες όντε βαθιά πετούσες , βεβύλωνες τη λογική , αλήθειες σα ζητούσες . Εκει περ' απ' τα όρια που δυνατά ηταν όλα , τ ' απείρου θρύψαλα ένωσες με τ' άγνωστου τη κόλα. Και ήταν τ ' άγνωστο γνωστό , ήταν αρχή το τέλος και ας λαβώθηκε η στιγμή στου στεναγμού το βέλος.Είν ' η ανάσα των καιρών , των οριζόντων μύθος κι η αμαζόνα η πληγή αιμοραγεί στο στήθος . Παλιά είν ' πολεμίστρια , όπλα έχει του νού της , εκεί που θα ' πρεπε να δείς το σχήμα του μαστού της. Αγριο φως τη γέννησε ετούτη τη πληγή σου , εσύ απού δεν εδωσες ποτέ νερό και γή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου