Ποιός ειν ' ο λόγος απού ζεις , ανάσα απού πέρνεις , μιά φλόγα σε δυό άλογα κάθε πρωί που ΄σέρνεις . Σου είπαν τ ' άστρα μη μετράς , θε να βουρκώσει ο νούς σου , θα βγάλουν κέρατα οι καιροί στο χτές του λογισμού σου.Και θε να γίνουν οι στιγμές μονόκεροι των μύθων , που στα φτερά τους περπατούν λόγια χαμένων στίχων . Και το τραγούδι το παλιό θα ' ναι παραφρασμένο , τόσο που η αλήθεια του θα το ' χει ξεχασμένο . Βλέμμα μίας παλιάς πνοής , που σα το δεις παγώνεις,κι ειν ' ένα τέρας μυθικό που το απογυμνώνεις. Σα το θωρρείς κατάματα του αναιρείς το μύθο κι ειναι το τέρμα του ευχή καθώς θα πίνεις ζύθο. Θα μπερδευτείς απ ' τους αφρούς , κύμα θα τους νομίσεις , μιά μεθυσμένη άνοιξη , χειμώνα θα ζητήσεις. Εκειός που ξεχάσαν οι καιροί, θα τον θυμούνται οι μύθοι , Θ' ακροβατεί στων αστεριών τα πληγωμένα στήθη. Γιατι εκειός το μέτρησε τ' αστερισμών το δώμα , ο νους του κι αν εβούρκωσε , αλήθειες λέει ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου