η ανάσα της θύελας στο νου της ξαστεριάς

Φτερά , σπαρτά της θαλασσας εις της ψυχής τους κάμπους ,ορίζοντες που χάνονται σ ' ομίχλες άγριου θάμπους. Κι ο στεναγμός πολύβουη της θύμησης ανάσα, ' μποδίζουν ' σε να ξεγλυστράς απ ' της σιωπής τα γράσα . Κι η καταιγίδα συντροφιά της ξαστεριάς εγίνει , ομάδι ανταμώθηκαν στου νου μου το καμίνι. Η μιά ανάβει τις φωτιές και τις κρατά να καίνε κι η άλλη γκρεμίζει και γελά τους ασκιανούς που φταίνε . Ρωτώ τες και ξαναρωτώ μ ' απάντηση δε δίνουν , ποιός είδε νου που χάθηκε κι οι σκέψεις τονε κρίνουν . Αντιλαλούν οι σιγαλιές στο άδειο πανωφόρι ,  τ ' αυγερινου , που σεργιανά στων λογισμών τα όρη . Κι είν ' η αυγή μικρή ευχή της σκέψης που γεννιέται , της σκέψης απού σβύστηκε , ονείρου που νικιέται . Είναι βουβή  μιά θύμηση τους ήχους της που ψάχνει , που ' ναι κρυμένοι σε παλιών παραμυθιών την πάχνη . Τους αφουγκράζεται το φώς στου μύθου το υφάδι , ειν ' οι ψυχές που ' χω μαζί , που τραγουδούν στον Αδη . Δεν εχει η ζήση τελειωμό , μήτε αρχή μήτ ' άκρη , ειναι τ ' ανέμων θύμηση εις των ψυχών τα μάκρη . Κι ο ορίζοντας μία γραμμή κύκλου απού ανοίγει , κύκλου απου ανέτειλε κι ο λόγος του επείγει .Και λέγει σου , πολλά μακρά πήγες μα δε πειράζει , της καταιγίδας ο θυμός με ξαστεριά ταιριάζει . Η μιά ειν ' επανάσταση κι η άλλη τη συδράμει , ομάδι  οι δυό , πόσο , θα πουν , ειν ' της ψυχής το δράμι . Και η ψυχή να το θαρρείς πως πιό πολύ ζυγίζει , οντε ταιριάζει θύελες με ξαστεριές κι αξίζει. Δεν ειναι πάντα μπορετό στης θύελας το δόρυ , να ' σαι και να ' χεις ξαστεριά εις των ματιών τη κόρη . Κι όσο να θέλουν τα θεριά τα δόντια τους να δείξουν , κατάματα να τα θωρρεις , στο γέλιο σου θα φρίξουν. Κάνε τις στάλες τις βροχής , φωτιάς σπαθί στο νου σου και τ ' άγγιγμα των αστεριών , βλεμμα του λογισμού σου . Φωτιά να είναι η ψυχή κι ο νους να τη ' κλουθάει , πάντα χα'ι'νης γίνεται εκείνος π ' αγαπάει . Κι είν ' η ηχώς της θύελας στης ξαστεριάς τα όρη , θυμάρι - ανάσα της αυγής , της σκέψης πανωφόρι. Στο λάλημα της ξαστεριάς εχάθει η καταιγίδα κι είναι ο νους αστερισμός και η καρδιά πυξίδα . Σα δε μπορεί ο λογισμός , μπορεί αυτό που νιώθεις κι είναι υφάδι της αυγής , τις νύχτες απού κλώθεις . Δύναμη δίνει η βροντή στο νου π ' αναστενάζει κι ειν ' η μιλιά της θύελας , τις σκέψεις που ταιριάζει .