)..Διαμέσου του βλέματος μιάς κραυγής , γεννιέται η έκρηξη. Βρουχώνται τα όρη γιατι πονούν στη γέννα της φωτιάς. Θεοί της αυγής τα συναισθήματα. Ως ματωμένα νέφη . Ως δάκρυ των οριζόντων , στο μικρό θάνατο των αστερισμών . Πονάει η πρώτη αναπνοή . Και στους γυμνούς βράχους του ‘’ τώρα ‘’ , γράφουν τις στιγμές οι ρίζες του άγριου ανθού που τόλμησε να φυτρώσει στην άκρη της αβύσσου του δαιδαλώδους ‘’εγώ’’ . Μικρές σιωπές που αφουγκράζονται το ψιθύρισμα του ονείρου . Είναι ατέρμονες οι αρχές . Ε ίναι θνητό το τέλος . Η συνεχής πάλη είναι το άγγιγμα των νιογένητων φτερών της επίτευξης των ευχών .Τ ο ξύπνημα πονά . Ως αυγή που ματώνει . Ως αρχή που ματώνει . Σπασμένο άλικο ρόδι οι στιγμές , πάνω στα συναισθήματα . Το άλικο των οριζόντων . Της ψυχής η γέννα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου