Πηγή τσ’ αγάπης , σκοτεινιά , του Ερωντα τα πάθη , νύχτα κρατείς μεσ’ στ’ όνειρο , οσα ο νούς μου πλάθει . Π’ ακροβατεί στο ουρλιαχτό του δειλινού π’ ιδρώνει , γιατί τη νύχτα πεθυμά , τη μέρα τη σκοτώνει . Κι απόης , σα γυμνά σπαθιά λυγίζουν τα κλωνάρια ,στων πόνων τ’ άγραφο χαρτί , σκιές δίχως αχνάρια . Κι είναι πληγές απού ρωτούνε τ’ άστρη αν θα πρέπει που ‘ ναι ανοιχτές να χαίρονται , να ‘ χουν τα δάκρυα , ‘Επη. Να κάνουνε τις πεθυμιές , φλόγες γερές , να καίνε κι ύστερα με το αίμα τους , πως ξεδιψούν να λένε. Κι ο χρόνος μόνος ν’ απορεί , δύναμη πούθε παίρνουν , και αψηφούνε τσ’ ασκιανούς κι αυτόνε τονε γδέρνουν . Είναι πληγές απου ‘ χουνε νύχια γαμψά σαν όρνια και δε πονούνε , δείχνουνε , στο χρόνο περιφρόνια. Κι ακροβατούν στους σκιανούς και ζωντανή κρατάνε , τη φλόγα μέσα της ψυχής , ποτέ δε λησμονάνε . Σαν αμαζόνες έκοψαν το ένα τους το στήθος , για να χωράει το σπαθί στου στέρνου τους το βύθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου