Το βοτάνι των αστερισμών μέθυσε τη νύχτα . Διαβάτης μοναχός , περιπλανιέται στα όρια της αβύσσου . Ο ‘Ερωντας κι ο θάνατος γίνανε αδερφοποιτοί πάνω στις ρούγες της ψυχής . Διαδρομές χωρίς χαραγμένους δρόμους . Περιμένουν να χαραχτούν από τα ζάλα της δημιουργίας. Η αυγή έχει ένα νυσταγμένο βλέμμα , αγκαλιάζοντας τον λογισμό και εραστή της . Ταξιδεύουν τα όνειρα πάνω σε δρόμους ορεινούς , έχοντας τη λάμψη του ‘Ερωντα να τους συντροφεύει . Η πληρότητα της ψυχής της γεμάτης συναίσθημα. Εχει μια σκληρή γοητεία . Την κυνική γοητεία των άγραφων διαδρομών . Αυτών που γνωρίζουν μόνο οι Εραστές και τ’ αγρίμια . Ένα αδυσώπητο ‘’φεύγα’’. Μια διαρκής αναζήτηση , πέρα απ’ τα σύνορα των στεγανών , που καταρρίφθηκαν. Ένα γεμάτο βλέμμα που ανάβει τσιγάρο στη θύμηση του ‘Ερωντα. Μια Ανοιξη που ξεντύθηκε τη ψυχή της . Και βούτηξε γυμνή μέσα στις ψυχές και στα βλέμματα . Μια ‘Ανοιξη που περπατά ξυπόλητη πάνω στο σκληροτράχηλο ‘’είναι’’ . Κι οι Εραστές χαράζουν τις διαδρομές , σαν να ‘ ναι αυτές τα αρχικά τους , πάνω στα βράχια των ονείρων . Κι άγραφες διαδρομές , πληγώνονται και παίρνουν μορφή και προορισμό . Ο προορισμός είναι το χάδι , η χαρά . Είναι το δάκρυ της πρωινής πάχνης , που σκουπίζει το πρώτο φώς. Ο δρόμος θα χαραχτεί από τους πρωτοχορευτές . Εκείνους που αυτοσχεδιάζουν πάνω στην έκσταση . Ο ρυθμός είναι η ανάσα . Μια ανάσα που πάλλεται πάνω στα τύμπανα μιάς Αφροδίτης- Γαίας , καθώς γεννιέται το καινούργιο. Ο ‘Ερωντας σκοτώνει τον φόβο. Ο ‘Ερωντας σκοτώνει τον θάνατο. Κι άγραφες διαδρομές , χαράσσονται . ‘Εχοντας μια κυνική γοητεία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου