Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΥΞΙΔΑ ( ΟΙ ΞΕΝΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ)

Το αδιάκριτο φως του δρόμου έκρυβε τους αστερισμούς και λευτέρωνε τις σκιές. Έπιασε ένα βότσαλο από την ακροθαλασσιά της πεθυμιάς , το σημάδεψε και το έσπασε .

Τότε λευτερώθηκε η νύχτα , πιο γοητευτική από ποτέ. Οι σκιές χάθηκαν . Και η δικιά του σκιά χάθηκε επίσης . Στάθηκε και άκουσε τη σιωπή.

Κάποτε ο εαυτός κάνει πολύ θόρυβο και δεν ακούγεται η αγάπη .

Πρέπει να έχεις στροβιλιστεί μέσα στην αδηφάγο δύνη του κενού , να έχεις τρέξει πρώτα μόνος για να καταλάβεις πότε πρέπει να σταθείς . Και ν’ αφουγκραστείς τον ήχο των αστεριών .

Κάποτε πρέπει να χαθείς χρόνους πολλούς σε καυτές ερήμους , σε μοναχικές διαδρομές , για να βρείς στην άκρα του γκρεμού , λίγο πριν το πέταγμα , το γιασεμί της ερήμου.

Είναι περίεργο που όλα οδηγούν στο Νότο .

Μια πυξίδα αιρετική είναι η καρδιά. Που δείχνει αντίθετα απ’ ότι είθισται.

Μικρή κουκίδα στο πέλαγο του άγνωστου , που  είναι πια φίλος , που ήρθε αγνώριστος , μα τόσο οικείος .

Είναι πολύ κοντά το μακριά . Όταν το σύμπαν είσαι εσύ και εσύ το σύμπαν . Όταν έχεις γίνει ένα με το όλον απ’ όπου προέρχεσαι .

Φτάνει μόνο μια στιγμή να σταθείς και να το αφουγκραστείς . Και θα’ρθει κοντά σου . Γεμάτο ‘Ερωντες , κάτι ζεστές αυγουστιάτικες νύχτες που θα ‘ χεις χαθεί σε ξένες αγκαλιές . Καρδιά μου .