Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Η ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΞΩΤΙΚΟΥ


Μύρο του θεάτρου των στιγμών , των αφημένων στη ψευδαίσθηση . Ανυπόστατη γαλήνη . Αντικαθρεπτισμός του έλους , το χαμένο νερό της θλίψης. Ένα γερμένο φύλλο ενός πλάτανου που έχασε την αιωνιότητά του. Στιγμές που ζητούν το άλλο . Στιγμές που δεν είναι . Που έχουν , αλλά δεν είναι .

Όταν είσαι στην έρημο , καραδοκούν οι έφιπποι Βεδουίνοι του ‘’εντός’’ , ντυμένοι τα μέλανα βλέμματά τους . Και μια χαμένη κανέλλα ζευγαρώνει με τα μοσχοκάρφια από κρυμμένες αρχαίες αγορές .

Μην απαντάς . Απλώς ρώτα . Τον κλέφτη ‘Ανεμο της Αυγής που συχνάζει στα καπηλιά του δειλινού και μεθά με τους ‘Ερωντες πλανεμένων αστερισμών .

Μετά ένα καθαρτήριο δάκρυ , φερμένο από ταξιδιάρικα πουλιά που αποδημούν , ζητώντας τις Αλήθειες της Νεραντζιάς.

Αρωμα που αναδύεται όταν πληγωθεί η γαλήνη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου