Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

ΜΙΑ ΤΡΑΓΟΠΟΔΑΡΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ


Έσκισα την Αυγή μ’ έναν κεραυνό. Έσκισα το δείλι μ’ έναν κεραυνό . Ο μέλανας χιτώνας της νύχτας , τυλίγει ως όφις τον παράταιρο ήχο . Σε σκοτώνω . Εσένα που άγγιξες την σιωπή , ψεύτη πόθε του Άδη .

Μετά κλείνουν οι πύλες . Μετά σπάω τις πύλες που τόλμησαν να κλείσουν .

Άλικο στο γαλάζιο . Άλικο στο βλέμμα . Άλικη κραυγή .

Το ταξίδι δεν περιμένει . Άλμα στον Άνεμο .

Έπειτα μια θάλασσα γεμάτη από την θεά.

Μια σταγόνα αίμα πάνω στο γκρίζο . Ξύπνησε ο λύκος και βρουχάται . Κι είναι όλα καθαρά πάλι . Όπως μετά την βροχή . Μοσχοβολάνε όλα το δάκρυ των νεφών .

Κι η ξαστεριά παίρνει την εκδίκησή της . Και αναδύεται αγέρωχη , ξυπνώντας τον Πάνα .

Μια τραγοπόδαρη αιωνιότητα κυνηγά τις νεράιδες . Κι αυτές αρπάζουν τις εσχατιές των ερήμων και τις κάνουν Έρωντα .

Στη συνουσία τους με τους κεραυνούς σκοτώνουν το θνητό και γεννούν το ατέρμονο.

Μη ρωτάς ποτέ τα μυστικά των βράχων . Έχουν πάρει όρκο σιωπής . Το κύμα ρώτα μόνο . Που τα σκοτώνει με το χάδι του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου