Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΧΟΡΙΚΟ

Μπορεί τα φύλλα να πέφτουν. Μα τα πουλιά πλησιάζουν στο πρώτο νεύμα των γυμνών κλαδιών. Και φτιάχνουν φωλιές στη σκέψη. Και ύστερα οι θύμηση φεύγει. Καθώς το λιόγερμα εχει στα δόντια του το αίμα του λύκου. Και  το δάκρυ τ' ουρανού καταποντίζει τα κάστρα του Μίνωα. Αίρετικό βλέμμα που έχει την αλμύρα της αναχωρησης. Απο το οικείο που επαψε πια να 'ναι οικείο και έγινε άγνωστο και σιωπηλό. Δεν μένει πολύς χρόνος ακόμα στα ειοθότα. Πλευρησαν οι σκιές και ξαποσταίνουν στις αβύσσους. Και αυτές λαλούν το τραγούδι. Μα τα λόγια τους είναι στην αρχαία λαλια. Αυτή που δεν έχει διαβαστεί ακόμη απο το συναίσθημα. Που χτυπάει τη πόρτα μου μα δεν του ανοίγω. Η καρδιά του χρόνου μετράει τις σιωπές. Κι ο ηχος της μοιάζει παράφωνος. Πλίνθοι εριγμένοι ατάκτως οι Ωκεανίδες. Που τις πήρε μαζί του το αίμα των σταφυλιών. Που στραγγίστηκε απο τον χορό της απουσίας. Μιας απουσίας σαν φεγγάρι δαφνοστεφανομένο απο τα παρεπιπτόντως συμβαίνοντα. Που θα ήθελαν να είναι η μούσα των έκπτωτων παραφράσεων. Ως τα λόγια του συνθέτη στη παράβαση του χορικού. Λίγο πρίν την έξοδο. Κάθαρση δεν προβλέπεται στις αριστοφανικές κωμωδίες. Μόνο έξοδος σαρκαζόμενη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου