Βαθύ ειναι το πέλαγο, μα πιο βαθιά η σιωπή του, δύτης εγώ κι ακροβατώ, στο τέλος στη αρχή του.
Ανάσα φλογισμένη μου σε ξεγραψ' απ' το νου μου, ως όριζε ο ορίζοντας το τέλος τ' ουρανού μου.
Πλύθηκε πάλι ο νοτιάς με φλογισμένο δάκρυ και της νυχτιάς μου του' δωσα, να σκουπιστεί την άκρη.
Κρυφέ τ' ανέμου λογισμέ, κάστρο μου κουρσεμένο, ανθέ, π' ανέμου τ' άγγιγμα, σ' αφησε μαγεμένο.
Στην ερημο για να νιφτείς, σταλιά νερό δεν έχει, κανε το δάκρυ σου πηγή και πλύσου όντε τρέχει.
Αρχάγγελέ μου, αν μ' ακούς να έρθεις καβαλάρης, αγρίμια οι πόνοι κι αλιχτούν, τραγούδα πριν τους πάρεις.
Σ' ένα φεγγάρι- σιωπή, σε μιάς αυγής το δάκρυ, σκαρφάλωσα για να τη δω της νύχτας μου την άκρη.
Οντε θα φύγω, δε γυρνώ, κάστρα μου κουρσεμένα, βαθιά τσιγάρου ρουφηξιά, είναι τα περασμένα.
Ανάσα φλογισμένη μου σε ξεγραψ' απ' το νου μου, ως όριζε ο ορίζοντας το τέλος τ' ουρανού μου.
Πλύθηκε πάλι ο νοτιάς με φλογισμένο δάκρυ και της νυχτιάς μου του' δωσα, να σκουπιστεί την άκρη.
Κρυφέ τ' ανέμου λογισμέ, κάστρο μου κουρσεμένο, ανθέ, π' ανέμου τ' άγγιγμα, σ' αφησε μαγεμένο.
Στην ερημο για να νιφτείς, σταλιά νερό δεν έχει, κανε το δάκρυ σου πηγή και πλύσου όντε τρέχει.
Αρχάγγελέ μου, αν μ' ακούς να έρθεις καβαλάρης, αγρίμια οι πόνοι κι αλιχτούν, τραγούδα πριν τους πάρεις.
Σ' ένα φεγγάρι- σιωπή, σε μιάς αυγής το δάκρυ, σκαρφάλωσα για να τη δω της νύχτας μου την άκρη.
Οντε θα φύγω, δε γυρνώ, κάστρα μου κουρσεμένα, βαθιά τσιγάρου ρουφηξιά, είναι τα περασμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου