Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Ο ΘΥΜΟΣ ΤΗΣ ΠΛΗΓΗΣ

Μιά θυμωμένη πηγή. Το αχαρτογράφητο αναρωτιέται. Αν θα πρέπει να ενδώσει στη σκέψη. Που, ηδυπαθώς, αναλίσκεται. Εχει φύγει απο τον δρόμο. Και περιπλανιέται. Και πλανιέται επίσης. Απο ένα θνησιγενές φθινόπωρο, σ' έναν νιογέννητο χειμώνα. Ένα σιωπηλό φως πίσω απο τα νέφη.
Αραχνο'υ'φαντο άγνωστο. Και μέσα στο υφάδι του, μπλεγμένη η προσδοκία του ανέφικτου. Κάτω απο το γαλάζιο, κοιμάται εναγωνίως το όνειρο. Στίς ρωγμές του ''πέρα''. Που αναδύονται οι σκιές. Με φτερά ορθάνοιχτα. Στις ρωγμές των ρυτίδων του σήμερα. Που, γερνά, σχεδόν ανυπόμονα. Κθώς μίκρυνε ο χρόνος. Διαβάτης απρόσεχτος, που δεν φαινεται να τον ενδιαφέρει η αφιξη. Χάνεται μέσα στη πάχνη της διαδρομής. Μιάς ξένης διαδρομής. Γαντζώνονται στα κλειδιά ενός άδειου πεντάγραμμου, άγνωστες μουσικές. Που τις ψυχανεμίζεται η ψυχή. Μα που δεν τις εχει γράψει ακόμη. Ένας ουρανός στα πόδια του ξωτικού. Που δραπετευσε απο τους μύθους σου. Και τρέχει. Ξεφεύγοντας απο τα περιγεγραμμένα λιθάρια του νου. Το ''μετά'' είναι εδώ. Πρόσφυγας του ''εντός''. Σ' ένα συναίσθημα ξένο. Ένα απρογραμμάτιστο λυκαυγές της ψυχής, το αυριο. Γραφή γραμμική που δεν μπορείς να την διαβάσεις. Κι όμως αυτή, επιμένει να σου μιλά. Με το πρώτο πέταγμα του φωτός. Μέσα στο ανείπωτο. Που θέλει να ειπωθεί, είναι ο Μαντατοφόρος Ερμής. Μέσα στα χρυσά μαλλιά του Απόλλωνα. Ένας Ορφικός Υμνος. Που τον τραγουδούν μόνο οι μυημένοι. Μα εσύ ξέχασες το μύρο. Και χάθηκες. Ως σκιά στο πρώτο άλμα του Φαέθοντα. Πεπειραμένο είναι το άπειρο. Στην αναζ'ητηση. Σημάδια σε μια σχισμή του σήμερα, η προσδοκία. Ένας ποιητής που ξέχασε τα αρχαία έπη. Και φτιάχνει δικά του τώρα. Όταν θυμώνει η πηγή, βγάζει πιο πολύ νερό. Όταν θυμώνει η πληγή, γίνεται τραγούδι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου