Ο ΕΞΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑΦΑΝΟΥ

Ο ΕΞΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑΦΑΝΟΥ

Μιά αδόλως επιμένουσα στιγμή. Να γίνει συνειδητά αισθητή. Απο το βλέμμα που είναι χαμένο. Στο πέταγμα του ηδυπαθούς φωτός, μέσα στις σκιές της επιθυμίας. Εξαγνισμός. Απο το κρύο νερό που προσφέρθηκε. Απο την αθιβολή. Πέρα όμως απο το άπειρο, σπάνε τα ειωθότα. Ως φίλος που έλειπε, το φως, καταφθάνει. Στην κατα'ι'δρωμένη ενατένιση του ''εντός''. Ο εξάρχων του διάφανου, κάτω απο το αδιάκριτο βλέμμα μιάς ενοχλητικής παρουσίας, στο νου. Που υφαίνει τη δημιουργία μέσα στο κρυστάλινο συναίσθημα. Που διψάς για να το νιώσεις. Το πρώτο βιολί της ορχήστρας των βλεμμάτων, χαμένο στις νότες του. Στις σημειώσεις του ατέρμονου. Και η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει, ερήμην του συνήθους. Πέρα απο το μετά, σπάνε οι κύκλοι. Και βυθίζεσαι. Σε ποταμό υπόγειο. Που απο ένα άνοιγμα μπαίνει το φωτεινό γαλανό, που θα σου δώσει τ' όνομά σου. Την ερμηνεία του ονόματός σου. Γιατί πρέπει να μάθεις τελικά τι σημαίνεις. Για το εντός σου. Που μεχρη τώρα, μηχανικά σχεδόν, άκουγες την επίκλησή του. Χωρίς να την αποκωδικοποιείς. Ερήμην του νοήματός σου. Ερήμην του νοήματος των τεκταινομένων. Των αφημένων στο άγγιγμα, πυ ερωτοτροπεί με την αναζήτηση του ουσιαστικού. Του χαμένου στους επιθετικούς προσδιορισμούς του. Ένα δελφίνι πίσω απο το αυτί μιας στιγμιαίας προσμονής. Που ψάχνει για τους ήχους του οικείου αγγίγματος. Χαμένου στο ανεξήγητό του. Μέλισσα, που χάθηκε ψάχνοντας τη γύρη, μέσα σε έναν μεταμφιεσμένο χειμώνα σε άνοιξη. Πέρα απο το μετά, είναι η συνειδητοποίηση του νοήματος. Και ο εξαγνισμός που έρχεται όταν μαθαίνεις. Αυτό που φέρνει το κύμμα. Κάθε που επανέρχεται. Εντελώς καινούργιο κάθε φορά. Αναιρόντας τη μαθητεία σου. Στη σιωπή. Ο εξάρχον παίζει μόνος του τώρα. Ερήμην του ρυθμού. Έναν σκοπό δικό του. Και προς μεγάλη του εκπληξη, η ορχήστρα ακολουθεί. Ερήμην των κατεγεγραμμένων. Οι μεταμορφώσεις του ποιητή, φτιάχνουν τελικά το ποιήμα. Ως άρωμα ενός ανθού αόρατου. Που σου αφήνει το μύρο του. Αόρατο στην ενατένιση. Αλλά τόσο έντονα ορατό στις υπόλοιπες αισθήσεις σου. Και 'συ, χάνεσαι για μιά στιγμή στο αιθέριο. Ως γαλάζιος καπνός απο το καμμένο ξύλο του ηλιόφωτου. Που χαρίζει μιά φρέσκεια αναπτέρωση στο νού. Κραυγή μιάς χαμένης οπτασίας. Και μετά το κρυστάλλινο επανέρχεται. Μιά συνεχώς παρούσα απουσία. Ως σελήνη που ανέτειλε το καταμεσήμερο. Πίσω απο τα μακριά μαλλιά των ηλιαχτίδων. Πέρα πο το μετά, η διαδρομή του αναπάντεχου. Του διάφανου. Ως αιθέρια πέπλα τα οποία γδύνεται η Μαινάδα. Σε έναν εκστατικό χορό. Ζητώντας ''την κεφαλήν επι πινάκι'' των ειωθότων. Απόλυτα βέβηλη γαλήνη. Ο εξάρχων αυτοσχεδιάζει, εκπλήσοντας τον μαέστρο. Που δεν ξέρει πια πως να διευθύνει. Είναι τότε, που γίνεται του ποιήματος η γέννα.