Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

ΧΑΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ηλιε, χαμένε ουρανέ, που τριγυρνάς απόψε ; Σε ποιούς κρυφούς λαβύρινθους, ψάχνεις μα δε με βρίσκεις ; Φως, σε κοιτώ κατάματα. Σκοτείνιασες το νου μου. Και τρέχω μ' άτια φτερωτά, πάνω σε κρυφές σκέψεις. Σε χαμένες αθιβολιές. Σιωπηλή μιλιά μιά αλμύρα συντροφος. Μιά απουσία σύντροφος. Ένα όνειρο σύντροφος. Οσο κι αν τρέξεις σιωπή, προηγήται η αλμύρα. Χαμένων θαλασσών. Και χαμένων φάρων. Μιά θύελλα- νόημα και ουσία. Πίσω απο τους αστερισμούς, που πίνουν το σώμα και το αίμα της σιωπής. Και κρυφακούν την ανάσα του λυκόφωτος. Που αναβάλλει τοδώρο του Μορφέα. Η νύχτα καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο της.Σκαλισμένα τ' αστρη, πάνω στο μέταλλο της σιωπής. Που γίνεται ακονισμένη λάμα. Πάνω στην απουσία. Κι έχει γραμμένο πάνω της μιά δεκαπεντασύλλαβη πνοή. Μιάν γαλαζοπράσινη αύρα. Της σκέψης που χάνεται. Στο μετά μιάς παρουσίας φευγάτης. Στο πέρα απο το μετά. Στο τώρα. Γιατί το πέρα απο το μετά γίνεται τώρα αν το θέλεις πολυ. Σκοτεινό βλέμμα μέσα σε μια στάλα φως. Σκοτεινό πέρα. Και συ χαμένε ουρανέ που τριγυρνάς απόψε ;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου