ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΕΦΗΜΕΡΟ

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΕΦΗΜΕΡΟ

Ένα ποιήμα κατω απο τις φυλλωσιές δενδρου εξωτικού. Μιά τόση δα ανάσα πίσω απο τον καπνό που αφήνει ένα εφήμερο χάδι. Ένα τόσο αιώνιο εφήμερο. Και η γηραιά πολυτελής σιωπή, να περνά. Με βήμα αργό- fame fatal των καιρών του μεσοπολέμου. Σ' ένα πολυφωνικό τρίο η παραλλαγή του πληγωμένου αγγίγματος. Έφηβες φωνές. Ζύθος στα χείλη ενός περαστικού φωτός. Κρυμμένου πίσω απο μοναχικές αιωνιότητες. Και 'συ ακουμπισμένος σε μια ακίνητη φωτιά. Που περιγελά τις αθιβολιές σου. Και τις κάνει πλάνο σε μιά συνεφιασμένη ταινία. Χαμένη πίσω απο ένα ταφτάνι που ανεμίζει. Βήματα περαστικά στο τόσο ξένο οικείο. Η αναβάθμηση του συνήθους, σε περιέργως μακροσκελές χα'ι'κού. Γραμμένο πριν απο τους αιώνες μιάς στιγμής. Που αρνήται τους καιρούς. Ως γέλιο χθόνιας θεάς. Αιωνίως νέο. Και 'συ στο πέρα 'πο το μετά των διαδρομών. Ψάχνοντας το γέμισμα μακρινών φεγγαριών. Μακρινών νεράιδων. Χαμένων πίσω απο την αυλαία. Μιάς παράστασης ερήμην του χορικού. Ερήμην του κορυφαίου του χορού. Ερήμην τωνσκιών. Του δικού σου κρυμένου φωτός. Μέσα σε βλέμματα αγνωστα. Ψάχνεις χωρίς να ξέρεις τι. Χαμένος σε πολύχρωμα δαιδαλώδη σοκάκια, μιάς ανεξερεύνητης σκέψης. Περιπατητής που χαζεύει το εφήμερο. Χωρίς να νοιάζεται που είναι χαμένος. Γιατί αισθάνεται οτι ο δρόμος παραμένει εκεί. Άγνωστος. Μα με οικείο συναίσθημα. Που το δίνουν οι μυρωδιές απο τζ βόταανα. Των δικών του κορυφών. Του δικού του πετάγματος στο πέρα. Στο μετά. Σ' αυτό που φέρνει το αυθόρμητο. Το επι τα εκτός των περιγεγραμμένων. Αγρίμι. Με μάτια ως ουρανός διάφανος. Σε σκοτεινούς καιρούς. Σε σκοτεινές παρουσίες. Ένας ουρανός αγρίμι. Ως σκέψη περιπλανόμενη. Σε βύθιους πόθους. Σε πάθη, μη πολιτικά ορθά. Γυμνός θεός. Γυμνός δαιμονας. Στο κατακάθι του καφέ, διαβάζεις ως αρχαίος μύστης, κρυμμένα μηνύματα. Μια αναποδογυρισμένη προφητεία. Αρκεί να σκεφτείς ασυνήθιστα για να ξεφύγεις απο τα ειοθώτα. Και να χαθείς στο αιωνια εφήμερο. Ως περιπλανόμενη σκέψη στις εξωτικές αγορές του σιωπηλού εντός σου. Ως χείλη ριγμένα στον άνεμο.