ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΧΑΔΙ

ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΧΑΔΙ

Ένας καφές που έρχεται απο μακρινές ακτές, ξεγελόντας τα κύμματα. Μελάνι δώρο απο ένα σπασμένο χάδι. Που όμως αψηφά τις απουσίες. Ως κόκκινο μέσα στο σκοτάδι. Ως κόκκινη φωτιά, μέσα στο σκοτάδι. Σύντροφοι που χάθηκαν, πέρα πο μαγικούς φάρους. Και ένα περιπλανόμενο άρωμα, αγνώστου προελεύσεως, οι μελλοντικές παρουσίες. Περιπατητής βιαστικός η σκέψη, μέσα σε μιά ακατέργαστη βροχή. Που πέφτει άτσαλα καθώε υποκύπτει στην ανάσα των ανέμων. Εκείνων που φυσούν, δίχως να νοιάζονται για τις αθιβολιές που πέρνουν μαζί τους. Σε χώρες που φοβούνται το φως. Ως δορατα σπασμένα πάνω σε χαμένες αγάπες. Που περιπλανόνται μονάχες, κάτω απο ένα σκοτεινό σύνεφο απο τα βέλη άγνωστων Ερώντων. Που ακροβατούν σε ημικύκλιες τροχιές, φοβούμενοι την επανάληψη. Που χάθηκε μέσα στη γνώση εμπειριών του σκοταδιού. Ως παλιά ρεμπέτισσα κυκλωμένη απο καπνούς και μουσικές που υμνούν κάθε σπασμένο χάδι. Που εσύ κρυφακούς πίσω απο έναν φράχτη απο γιασεμιά, πεσμένα ως σωρός απο νεκρούς καταχτητές μπροστά απο Θερμοπύλες που ακόμα αντέχουν. Στο βλέμμα περιπλανόμενων ποιητών μέσα στα βρόχινα πέπλα της αθιβολής. Της σιωπής. Μιάς ξεγελασμένης σιωπής. Απο μουσικές ξένες σε οικείους τόπυς. Σε οικείες σκέψεις. Σε οικείες μοναχικότητες, ατέρμονων διαδρομών. Μέσα στην τόσο οικεία ξένη παρουσία. Του ''τώρα'' που περιμένη να γίνει επιτέλους τώρα. Ως το ζεστό βλέμμα του συνεφιασμένου ουρανού του είναι. Που βρέχει δημιουργία. Κύκλοι σιωπής που ενώνονται. Φτιάχνοντας το άπειρο. Καθώς ο καπνός του τσιγάρου φέρνει αλμύρα στο βλέμμα. Ένας και μόνος θεατής σε παράσταση αυτοσχεδιασμού. Κατατροπόνοντας τα αδιέξοδα με ένα αιρετικό μειδίαμα. Καλύπτοντας μια περαστική γηραιά αιωνιότητα. Καθώς πλησιάζει το σύνεφο απο τα βέλη. Και 'συ υψώνεις την ασπ'ιδα σου. Το σπασμένο ιαματικό χάδι του εφήμερου. Ως σπασμένη απουσία.