Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΧΟΡΔΩΝ

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΧΟΡΔΩΝ

Μελωδία που υψώνεται. Ως χορδές τεντωμένες. Στα χέρια βετεράνου μουσικού. Παλε'υουν και πάλλονται, φτιάχνοντας πρότυπες συγχορδίες. Και η ταλάντωσή τους, μοιάζει με ρίγος κορμιού γυμνού στον Βοριά. Πάνω του, τα σημάδια της θύελλας. Ανεξίτηλα στολίδια του μετά. Μουσικές κρυφές που τις ξέρουν μόνο οι Μύστες. Και τις διαβάζουν στις ανάγλυφες πλάκες στους δρόμους του κρυμμένου χαδιού. Που αχνοφέγγει στο πρώτο πέταγμα του αγγίγματος. Που βρίσκεται παντού. Καλυμμένο απο το πολύχρωμο υφαντό που γνέθει το λιόγερμα. Οι χορδές ταλαντώνονται ως συσπάσεις απο έντονη αλμύρα. Σε κόγχες μυστικές, πάνω σε πρόσωπα- οπτασίες, πίσω τους καπνούς της μισοσβυσμένης γόπας, της μέρας, που είναι ήδη στο '' μετά''. Καφές ζεστός σ' ένα αμφιθυμικό χειμωνιάτικο απόγευμα, που μοιάζει περισσότερο με την αρχή της Ανοιξης. Οι Έρωντες μπερδεύτηκαν και τα χελιδόνια δεν έχουν φύγει ακόμη. Και μιά θύμηση, - πλούσιος ζητιάνος της απουσίας. Που αντί να ζητά, δίνει δώρα απλόχερα. Κύκλοι ακουμπισμένοι σ' ένα δένδρο γεμάτο κατακκόκινα, ψεύτικα άνθη. Ως το πληγωμένο χαμόγελο ιέρειας της Κυπρίδας. Σε μιά γωνιά του άλικου η ταλάντωση επανέρχεται. Όπως αναπηδά πάτωμα ξύλινο απο τα ζάλα χορευτών- πολεμιστών. Που ρυθμικά αναπηδούν στο χαμόγελο της φωτιάς. Μιά μουτζούρα στο άλικο, το σκοτάδι. Που ακροβατεί πάνω στο χορό των χορδών. Λυράρη χαμένου στην ομίχλη ματιάς θολωμένης απο την αλμύρα. Την ξαφνική αλμύρα απο μακρινά κύμματα που στεφανώνουν τους φάρους του ''πέρα''. Φυσαλίδες που αναπηδούν απο αναβράζουσες ώρες. Σ' ένα '' είναι'' που κοχλάζει. Ως χύτρα γιαγιάς χαμένης στα δέση του Αχέροντα. Ως μιά τσιγγάνα θύμηση στα μακριά μαλλιά έφιππης Αμαζόνας. Τόσες μεταμορφώσεις έχει η στιγμή. Τόσες ταλαντώσεις οι χορδές του τώρα. Κι ο αιθέρας, αναστενάρης πάνω στα κάρβουνα του πόθου. Που επιθυμεί να μην μείνει στα τετριμμένα του. Αλλά να γίνει χειροπιαστή παρουσία. Ένα βήμα απέχει το '' άλλο''. Το διαφορετικό, το καινούργιο. Ένα βήμα πάνω απο την άβυσσο. Το σκοτάδι αναρωτιέται αν θα το κάνεις. Το φως όμως είναι σίγουρο και σου λέει ταλαντώσου. Ως οι χορδές του σύμπαντος στον μυστικό χορό τους. Ως ιαχές επι τα εκτός των εριγμένων. Που σε καλούν σ' ένα ξυπόλιτο χορό, πάνω στα κάρβουνα τα αναμμένα του λυκόφωτός σου. Σε καλεί να χορέψεις τη λύση. Των δεσμών και των ερωτημάτων. Στα οποία αναβάλλεις την απάντηση. Αμέσως και επι τόπου. Κουλουράκι το άπειρο, που το ροκανίζουν Έρωντες αφηρημένοι. Λέγοντάς σου, ''να χαίρεσαι την ομορφιά σου ''.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου