ΥΠΟΒΟΣΚΟΥΣΑ ΕΛΕΓΕΙΑ

ΥΠΟΒΟΣΚΟΥΣΑ ΕΛΕΓΕΙΑ

Πολεμιστής , γεμάτος χρώματα, περπατά σε μιά λιθόστρωτη γαλήνη. Και μιά νεράιδα, άφησε την κορδέλα της, γεμάτη νιφάδες, πάνω σε μιά γιορτή επερχόμενη. Και δυό γηραιές ιέρειες του Απόλλωνα, φόρεσαν το άλικο για πέδιλα. Για να φτάσουν γρήγορα, σε μια υποβόσκουσα ελεγεία. Η Δόμνα- Τύχη, έχει ένα αινιγματικό μειδίαμα. Κρυμμένο κάτω απο τον χειμερινό της μανδύα. Και το σκότος φόρεσε ένα γαλάζιο πέπλο, εφήβου που πορεύτηκε στη φωτιά. Και τώρα ξεκουράζεται μέσα στο όνειρο. Για μελλοντικές κατακτήσεις, παραμυθένιων κονκισταδόρων. Μέσα στις καρδιές επαναστατών, που πίνουν μάτε σε μιά ανάπαυλα απο το λιοπύρι. Νότες που σου δίνουν το χάδι. Το ιαματικό χάδι της επανάστασης της αυγής. Καθώς ο Ιβήκος ξεκουράζεται κάτω απο τα φτερά του Ίκαρου. Με έναν μύθο παρόντα. Που σβύνει κάθε απουσία. Πολύχρωμες παράλληλες γραμμές, οι ανάσες των Ερώντων. Που ακροβατούν στην αθιβολή. Και σε μιά επιθυμία χειροποίητη. Ως διακόνημα ασκητή. Με μιά γαλήνια λεπτομέρεια. Πάνω σε ξύλο σμιλεμένου δρύ, απο την αλμύρα του βλέμματος. Η σιωπή, δεν είναι κοφτερή λεπίδα πιά. Είναι κοπίδι που χαράσει θεούς, πάνω σ' ένα ιαματικό χάδι. Και το γαλάζιο, νιογέννητο. Μέσα στο μετά του σκοταδιού. Του έναστρου σκοταδιού του εντός. Χθόνιο βλέμμα που κοιτά κατάματα το φως. Γυμνό βλέμμα. Χωρίς την αλμύρα της πληγής. Καθαρό ως Δροσουλίτης, πάνω σε πολεμίστρες κάστρου μυστικού. Και μια δύναμη, κουτσή απο μάχη, στις όχθες του Αχέροντα. Ντυμένης, με χρωματα παραλλαγής, μιάς γαλήνης έφιππης. Πάνω στη κοφτερή γοητεία του θνητού. Ένα ξεγελασμένο αιώνιο. Στη θαλπωρή χαδιου αναπάντεχου. Στις εσχατιές των πληγών της αθιβολής και των Ερινύων. Οι Έρωντες ανταλλάσουν ανάσες με ανεπίτρεπτες ευτυχίες. Και το χθόνιο αναρωτιέται. Για το βέβηλο μειδίαμα που σκοτώνει το σκότος. Μιά ατέρμονη ανάσταση , η απόφαση του ταξιδιού. Σε διαδρομές οικείες μα τόσο καινούργιες κάθε φορά. Το ταξίδι, το φτιάχνουν οι μεταμορφώσεις του ταξιδευτή. Όσο πιο πολλές μεταμορφώσεις, τόσο πιο κοντά στην αναζήτηση. Τόσο πιο κοντά στη λύση. Τόσο πιο κοντά στη αυγή. Οι μεταμορφώσεις ως αέναη εξέλιξη. Ως νέοι συνδυασμοί, γεννημένοι στους δαιδάλους δρόμους του νου. Ως καθαρτήρια νίψη στα κρυστάλλινα νερά του αιθέριου. Χάδι του ανέμου στα μαλλιά αναδυόμενης Νηρηίδας. Άλικη νιφάδα που αιωρήται, πάνω στον καφέ του τώρα, λέγοντας τα επερχόμενα. Το χάδι. Μύστης που διαβάζει πάνω στον βωμό τα σπλάχνα της υποβόσκουσας ελεγείας σου.