ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΜΕΙΔΙΑΜΑ ΤΟΥ ΑΛΙΚΟΥ

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΜΕΙΔΙΑΜΑ ΤΟΥ ΑΛΙΚΟΥ

Κι ύστερα, η θύμηση επανέρχεται. Μια ακατανίκητη επιθυμία για ξορκισμό της απουσίας. Με το χάδι. Το ξενητεμένο χάδι των οριζόντων. Που δεν τους ξέρεις ακόμη. Μα που περιμένουν, εκεί, την δικιά σου επίγνωση. Δεν ξέρεις τον δρόμο. Κι ίσως αυτή να' ναι η μαγεία. Ένα ταξίδι μυστικό. Που δεν αποκαλήπτεις σε κανέναν. Οτι εδώ και καιρό, βρίσκεται εν εξελίξη. Μελλοντικός πολεμιστής, μέσα στην απουσία. Αναζητάς τους τόπους σου. Τους δικούς σου που δεν τους ξέρεις ακόμη. Μα τους ψυχανεμίζεσαι. Άνεμος, που πέρνει τον καπνό, απο το μισοσβησμένο τσιγάρο της απωλεσθήσας συντροφικότητας. Που, με μιαν ανάσα στη σιωπή, ξανανάβει.Μια έφιππη μνήμη. Που σε προσπερνά. Μπροστά ανοίγεται ο δρόμος. Βρεγμένος, απο την αλμύρα σου. Ένα μοναχικό κύμμα, σπάει πάνω στον βράχο της πιο κρυφής σου επιθυμίας. Ένα ταξίδι που σε περιμένει. Σχεδόν πριν τελειώσεις το προηγούμενο. Διαρκής κίνηση. Με την σιωπή πάντα παρούσα. Μαζί σου. Σε χώρες μακρινές, που τώρα πια δεν θέλεις να πας, κρύβεται το όνειρο. Και 'συ, κρυμμένος μέσα στο άλικο. Στο ρόδινο πρόσωπο της φτιασιδομένης απώλειας. Που δεν ξέρεις αν είναι αυτή η απώλεια που έχει σημασία. Ή η δική σου ατέρμονη αναζήτηση του ανέφικτου. Παραπλήσιοι λόγοι της δική σου άγνοιάς του, που σε οδηγούν τα βήματά σου. Το μετέωρο βήμα της αναζήτησης σου. Που θα σε οδηγήσει να γνωρίσεις τι είναι αυτό που ζητάς τελικά. Στο δρόμο της συμφιλίωσής σου με την κοφτερή σιωπή. Στο δρόμο της συμφιλίωσης με το δαιδαλώδες εντός σου. Σα νεράιδα που δεν ξέρει πως να χαμογελά. Χαμένη μέσα στους καπνούς βοτάνων μυστικών. Σε σκέψεις που δεν μπορεί να τις μοιραστεί. Και ίσως να μην είναι το νόημα εκεί. Όμως που είναι το νόημα κρυμμένο; Ανθός σπάνιος και όμορφος μέσα στο άλικο της σιωπής. Ένας ανθός – σιωπή. Και 'συ, ένας περιπλανόμενος μύθος της απουσίας. Που όλα λές, είναι παρόντα μέσα της. Κανείς πολεμιστής δεν μπορεί να αποδεχτεί τις συμβάσεις. Το συμβατικό είναι αυτό που πολεμά. Ως μοναχικός Δροσουλίτης που χάθηκε μεσ' την αυγή του. Ψάχνοντας τα κάστρα του. Που είναι κρυμμένα στη πάχνη που αφήνει ένα δάκρυ μοναχό. Πάνω στον καφέ του απομεσήμερου. Και μια διπλανή φωνή που σου φωνάζει αποδέξου το. Αποδέξου τη ζωή. Αποδέξου τον εαυτό σου οπως είναι κάθε στιγμή. Με το που θα δεχθείς την απουσία, αυτή, μεταμορφώνεται αμέσως σε παρουσία. Με το που θα δεχθείς το ανέφικτο, αυτό γίνεται αμέσως εφικτό. Με το που θα δεχθείς τη νύχτα, αμέσως έρχεται το ξημέρωμα. Αποδέξου το. Και θα έρθει η πραγμάτωση. Η επίγνωση. Που είναι το κλειδί των οριζόντων σου. Που εξαγνίζει την απώλεια. Την απουσία. Κι αμέσως νιώθεις γεμάτος. Εκπληρωμένος. Και έτοιμος. Για το καινούργιο ταξίδι. Έχεις γνωρίσει τους Δαιδάλους. Και αυτός είναι ο θησαυρός σου. Μη φοβάσαι να τον ξοδέψεις. Αναπνέοντας τη φρεσκάδα της επανάστασης. Απέναντι στο δικό σου είθισται.