ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΣΤΟ ΚΥΝΙΚΟ ΛΙΟΓΕΡΜΑ

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΣΤΟ ΚΥΝΙΚΟ ΛΙΟΓΕΡΜΑ

Και μετά οι στεριές χάνονται στο λιόγερμα. Αναρωτιεσαι. Μέσα σε παλιές αγορές. Με μυρωδιές κι αρώματα απο μπαχάρια και απο ανθρώπους. Και αναρωτιέσαι ξανά. Πίνοντας τσίπουρο με γλυκάνισο. Εκεί που χτυπά η καρδιά της αγοράς. Στη παλιά πόλη. Στη νέα πόλη. Σε κάποια απόκρημνη πόλα. Και αναδύεσαι μέσα απο τον καπνό και την ομίχλη. Είναι μαγική αυτή η ομίχλη. Είναι μια Κίρκη- Μέδουσα. Που πρώτα σου υπόσχεται ότι ποθείς. Και μετά σε μαρμαρώνει με το βλέμμα της. Ώσπου κάποιος ν' ακούσει τη κραυγή σου., μέσα στο ετοιμοθάνατο λιόφωτο. Πρέπει να συνεχίσεις να περπατάς. Κι απέναντι σου παλιός ναός. Των αρχών του βυζαντίου. Και οι καμπύλες των σκεψεών σου είναι τα παραθύρια του. Κάπου μακριά ηχούν σήμαντρα. Μα εσύ, βέβηλα, χάνεσαι μέσα στο αρισμαρί και τη ματζουράνα , αυτού του άγνωστου που ποθείς να γνωρίσεις. Που το ξέρεις. Που το αρνήθηκες. Και που τώρα θέλεις εκ νεου να το γνωρίσεις. Όπως είσαι τώρα. Με παλιές ουλές απο εκπτωτα συναισθήματα. Απο εκπτωτα φτερά. Και στη θέση τους τώρα, έχεις το μαύρο κεφαλομάντηλο των χα'ί'νιδων. Που σε προσκαλούν κάθε βράδυ. Να χορέψετε τα πέντε ζάλα της λευτεριάς. Μάχη. Άνεμος κρύος στο νου. Σκαλισμένο λιόγερμα πάνω σε παλιούς δρύδες. Έρωντας. Το ταξίδι. Αυτά είναι τα πέντε ζάλα τα δικά σου. Και τα δικά τους. Σε προσκαλούν ν' ανέβεις στο ριζιμιό, στο μιτάτο της πιο απάτητης κορφής σου. Και να φωνάξεις. Σε μιαν επίκληση ευριπιάδα. Της ψυχής σου τους δράκοντες. Και να τους καλέσεις. Σε γεύμα μυστικό.

Πρίν την αναχώρηση. Για τις αγκαλιές πουπεριμένουν να τις γεμίσεις. Κοντά στις παλιές αγορές. Με τη μυρωδιά του γλυκάνισου έντονη. Πάνω στις σκέψεις σου. Και στα συντρίμια σου. Τα αρχαία σου συντρίμια. Που είναι συνοδοιπόροι στο ατέρμονο τραγούδι των γλεντοκόπων. Που τους καλείς να παρουσιαστούν χειροπιαστοί δροσουλίτες. Ντυμένοι το σήμερα που τόσο φοβάσαι. Και το αποφεύγεις. Ζώντας στην αθιβολή ή στο όνειρο. Μα το τώρα σε καλεί. Να χορέψεις τα πέντε ζάλα των καιρών και των ανέμων. Που φυσούν στα ξάρτια του δικού σου πειρατικού. Του γεμάτου απο το απροσδόκητο. Κι ένα λιόγερμα κυνικό. Να πέρνει το φως μαζί του. Και να φεύγει για άλλους τόπους. Αφήνοντάς σε, ν' αποφασίσεις. Νομίζω πως έχουν έρθει ήδη τα χελιδόνια. Για άλλη μια φορά. Θυμίζοντάς σου τη δική σου άνοιξη. Που πρέπει να ζήσεις.