ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - ΟΡΣΑ ΔΡΕΤΑΚΗ

Εγιάγυρε η αργαντινή στου νου μου το λημέρι κι ο ασκιανός σου, κυνηγός και μου'στησε καρτέρι.

Κρυφού σεβντά ο ασκιανός καλλεί ' με στο σκοτάδι κι είμαι αγρίμι ξομπλιαστό, στου νου σου το υφάδι.

Και λέγουσι οι αέρηδες, φυσούμε ' μεις και ξα σου, κατέουμε τσι θύελλες πως νταγιαντά η καρδιά σου.

Θανε φανεί γι αητός γι ατσέλεγος αν είσαι, τις στράτες που περπάτησες, με μιαν ανάσα σβύσε.

Στων αστεριών το γύρισμα και στων καιρών τη χάση, ξαθέρια ποιος αντάμωσε στου Έρωντα τα δάση.

Κάστρο παλιό η αγάπη σου, δράκοντας το φυλάει, μα δροσουλίτης η καρδιά, πάντα θα το ζητάει.

Τη ταχινή τ' αγρίμια μου, κάθε που ξημερώνει, ώστε να ζω, η ανάσα σου, σαφή θα τα μερώνει.

Τσ' αργαντινές , αθιβολες το νου μου τον κουρσεύουν και δροσουλίτες οι στιγμές, τα κάστρα τους γυρεύουν.

Τάζεις μου αγάπη πέλαγα, μα ' γω δε σ' αφουκρούμαι, ερμίζεις με, δε στο κρατώ, κεντείς με, μα σ' ευκούμαι.

Φαράγγι μου τσ' αθιβολής κρούσταλα οι χαρές σου, κρουσταλα και οι πόνοι σου, σ' όλες τσι ταχινές σου.

Οντε θε να' σαι αμοναχός, νταγιάντα , μη λυγίσεις, καλλιά να σπάσεις το γυαλι, παρά να το ραγίσεις.